elbette..
hatıralar biriktiren nadide müze kalbim
ne heyecan okyanuslarını atlayarak
;koşa geldim hayatın ortasına.
Hiçbir düşümü kırılsın diye doğurmadım
Avuçlarımda sakladım
Kalbimden düşen şefkat yapraklarıyla
Gecelerce sevgili’nin
Kapısında sabahladım.
Seher” benim için
Namütenahi bir şefkat tüneli
Cesaretimin elleri boş kalmasın diye
Kirpiklerimi hasret bıraktım gözlerime.
Bitmeyen günlerin ardında
Ben bazan serçe..
bazen bir ishak kuşu…
Niyesine takılma işte !
Çoğukez “güvercin” ce uçmaya
Meyilliyim.
Bir muhafazası var”
Uçuşumun.
Sebepsiz hiçbir sebep olmadığını bildiğimden
Sebebine sığındım
;sebebi yaradanın.
Gün geldi.
Düşlerim düş’tü. Yere
Eğildim .toprak okşadı alnımı.
Alnım düştü sanrısına takılsın
Olduğu mevkiydi””secde…
Durdum:kıyam’dı yolum !
Öylesine meçhul duruşlar çizdim ki;
Hayatın ortasında
Ne Abidin ,ne Leonardo
Ne de bir heykeltıraş (yontamazdı)
Resmedemezdi …resmetmedide.
İnsanlığın eşsiz duruşu(nu)mu
Sözlerle çizdiklerim de
Eksikdi.mutlak surette.
Rüyada bir hakikat ne kadar resimlenirse ..
Döndüğümde kalbime:
Kalbimi hiçbir zaman satmadım.
Birçift alkış zevkine.
…vermedim.vermem de…
yaradılışımdan taviz
başkalarının beğenisiymiş.
Hak k beğensin.:Halka beğendirir elbette.
Atmadım kalbimden.
(büyümeyi unutan düşleri;kalbimi inciten gülüşleri.)
kalbimi yokluktan beleyen
Kalbimden söküp atmadıkça.
Bir duruşum var bu
Uzun çizginin ve zik zakın arasında.
Adına hayat mı desem.?
Gözleri yaşlı sevda mı bilmem.!
Bakışımıza göre bakış veren
“bir dünya işte.
Belkide büyütmeye; büyüme namzet
İki kardeşcesine.
Bazen öne geçen
Bazen düşüş mevsiminin seçkinlerinden.
Dalından kopan bir kuru yaprak olmalı adım.
Adımlarımı O’nun söylediğinden öteye taşı®rmadım.
Düştüğüm yerde yeniden var olmaz mıyım.!?
Beni kucaklayan toprak.
Toprak :Benim asıl vatanım….
