BABAMA
Şöyle bir düşündüm de çocukluğumu
Bize bazen uzakta /
Gurbetlerdeydin baba.
Yaşadığım ilk hasret sana ait olandı,
Uzaklardan gelmesini beklediğim
İlk insan sendin hayatımda.
Evimizden uzak kaldığın zamanlarda
Korkardım / üşürdüm / karanlığımda.
Rüzgârın ıslık çaldığı gecelerde
Koyardı yokluğun /
Her günden daha beter.
Uçurumlarımda
Uçsuz bucaksız denizler dalgalanırdı,
Büyürdü ne olduğunu bilmediğim
Boşluklar avuçlarımda.
Biz / yorgun ellerine bakan
Dört minik yavruyduk baba !
Kırılgandık / korkardık,
Doyunurduk yavru kuşlar gibi
Getirdiklerinle.
Kapıdan içeri girdiğinde;
Korkularımız dağılır,
Karanlıklarımız aydınlanırdı güldüğünde.
Yerinde duran taşlar oynardı gittiğinde,
Elimden düşer / kırılırdı oyuncaklarım,
Uçurtmalarımın kopardı ipi,
Şarkılar bile susardı radyolarda.
Akşam / dönerken
Komşu evlerin babaları evlerine ,
Sanki yalnızlıklar iyice çökerdi tepemize.
Küçülür küçülürdük ağırlığıyla babasızlığın
Ezilirdik bir böcek gibi.
O zaman /
Dört kardeş sarılıp birbirimize,
Dualar ederdik
Gökyüzüne açıp ellerimizi,
Bir an önce dönmeni isterdik evimize.
Çocuk aklımızla
Düşünmedik bir gün bile
Senden temelli ayrılacağımızı,
Düşlerimize sen ışık tuttun,
Hep sen kaynak oldun hayallerimize.
Ömür boyu seninle var olamayacağımızı
Getirmedik aklımıza hiç,
Hazırlamadık kendimizi
Sensizliğimize.
Şimdi kaç tane on yıl geçti de aradan
Varlığın hâlâ destektir gücümüze.
Ağaran saçlarına / kırışan yüzüne,
Ve dayandığın bastonuna sığınmış
Kahpe zamanlar,
Ne yazık / anılardan başka
Hiçbir şey bırakmadı ellerimize.
Bir gün temelli koyup gidersen bizi,
Kimi koyacağız senin yerine?
Senin yerin öyle büyük / öyle yüce ki baba
Senden başka hiç kimse,
Serin sular dökemez yanan yüreğimize.
Bir gün / baharını yitirmiş
Papatya gibi solduğunda,
Doğmayınca güneşin yüzümüze,
Kar yağmayan dağlarımız yok olduğunda,
Koptuğunda ciğerimizden büyük bir parça,
Yalnızca anılarla avunarak
Katlanacağız kaderimize.
Ah baba!
Çok uzaklara gitmeden / keşke
Yokluğuna nasıl dayanacağımızı
Öğretsen bize!
