Yanık izleri gibi beyazlaşıyor sonradan tüm kabuslarım. Olmamış, hiç yaşanmamış gibi devam ediyor hayat.
Örümcek olmak istiyorum. Sekiz kolum ya da duruma göre ayağım olsa kabuslarım olmazdı diyorum. Pek inandırıcı gelmiyor aslında. Hani kulağıma hoş geliyor ama inandırıcı değil.
En azından umursamıyorum. Ama herkes gülüyor. Herkes umursamasam bunları yazmayacağımı biliyor.
Bu günlerde ne çok uğraşıyorum kendimle. Örümcek, çöp adam, deniz, sakız ya da ne biliyim görünmez biri bile olsam bir şey fark etmeyecek. Hepsi zamanın içinde varlar işte. Hepsinin kendine göre tutarlı bir acı çekme nedeni var. Tutarsız olan benim.
Bu durumda tutarsız ya da arsız olduğum için acı çekiyor olabilir miyim? İnsan kendine soru sormamalı. Verdiği cevaplar çok tuhaf oluyor bazen. Sorduğu sorular bile tuhaf olabiliyor.
Tutarlı şeylere karşı bir arsızlığım var. Evet itiraf ediyorum. Hepsini tüketiyorum. Hazmedemeyince olan oluyor işte. Kabuslar görüyorum. Gece yatmadan önce bir şeyler yememeli insan.
YZ
