Leyla ile Mecnun'dan bahsediyorsan, kavuşsalardı aşklarının kutsallığı kalmayacaktı...Belki de hasretin hayal ettirdikleri gerçeklerle bağdaşmayacaktı...
Biliyor musun, ben aşkın sadece Allah'a yönelik olduğu durumları kutsal sayıyorum...Çünkü orada cinsiyet kavramı yoktur....Aşk tertemiz ve nefsin tüm aşağılık arzularından uzaktır...Orada seven ve sevilen vardır yalnızca...Kavuşmanın zamanı belli değildir...Sevilene de ulaşılıp ulaşılmayacağı belli değildir...Ama aşk vardır...Aşktan vazgeçilmez bu yüzden...Yakarışlar ve konuşmalar kesilmez...Ama dünya aşkı böyle mi?...Hep menfaat yüklü...Nefsin arzuları tatmin edilmediği zaman seven de sevilen de ayrılmak istiyor...Sence de bu aşkın kudsiyeti var mıdır?....
Gerçek aşk bir yüzük kardeşliği değildir...Aşk sınırları, dağları, denizleri hatta sonsuzluğu aşar....Ben her evlilikte aşk olduğuna inanmayanlardanım...Nikah, nefislerin tatmini ve çocukların aidiyeti için gerekli bir mefhumdur...Aşk değildir...Aşık olanların da illa birleşmesi gerekmez...Yalnız dikkat et, nefsani aşk demiyorum, ruhani aşktan bahsediyorum...Her neyse, bu kadar fikriyat yeter...Zikriyata gelince, dediğim gibi bu aralar nedense içimden şiir yazmak gelmiyor...Okumak daha kolay mıdır nedir, yorgun dimağım ve kalbim yazmaya üşeniyor...Belki de çok hızlı yaşadığımdan tükettiğim zamanın yorgunluğu yüzündendir, bilemiyorum...Abartıyor muyum, bilmiyorum, ama otuzlu yaşlarımın başında olmama rağmen, azim ve sabırla o kadar çok şey yapmanın peşindeydim ki, bir bayan olarak kaldıramayacağım kadar yük taşıdım sırtımda...Nefes sayımı fazlasıyla tükettiğimi düşünüyorum...Ancak yaşadığım çevre yüzünden yapmak isteyip de yapamadıklarımın ağırlığı beni daha da eziyor...Ruhum öyle bir zindanda hapis ki şu anda, acısı beynimi titretiyor...Geceleri Yaratıcıma mahcubiyetimden uyuyamıyorum, bazen de hep uyumak, sonsuza kadar uyumak istiyorum...
