Seninle ben İstanbul gibiydik;
Dile geliyorduk birçok zaman.
Bazen Tophane'de gece oluyorduk,
Bazen Kanlıca'da sabah,
Bazende Taksim'de öğlen.
Hiç durmadan konuşuyorduk;
Bir gün yalnızlıktan söz açılıyordu,
Bir gün aydınlıktan,
Bir gün yorgunluktan.
Ne kadar da çok konuşuyorduk öyle
Bıkmadan, usanmadan..
Biz seninle en çok Kadıköy'de insan olup
Nefes alabilmeyi seviyorduk.
Hatırlıyor musun insanların yüzlerimize bakmalarından utanışımızı;
Sanki herkesler biliyor zannediyorduk,
Önceki gece Laleli olup
Tüm insanlığın altına yatışımızı!
