Ruhumun tek mevsimi hazandı, sen yoktun.
Belki başka sevdaların koynunda uyuyordun,
Belki köhne yelkenlerin rüzgârıydın kim bilir,
Belki de dul bir yüreğin sitemkâr bakışıydın.
Ya da sen de benim gibi doğmayı bekliyordun.
Ama hazandı sensizlik, tek mevsimdim evvelinde.
Bir tabloydum hayatın devasa duvarında,
Pastel değildi tonlarım, donuk, silik, cansızdı.
Bir müjdeye muhtaçtım, bir efsunlu nefese.
Belki de bir sanatkârın soluyan renklerine
Zamanlardan bir zaman sen düştün tuvalime.
Zemheri hicap etti yol verdi nevbahara.
Kalbimin üç yerine üç ayrı parçan düştü.
Havasına, semasına emsalsiz bir rayiha,
Denizine, deryasına haylaz bir dalga,
Türabına, toprağına mübarek bir katre
Cemre oldu her parçan, içime üç kor düştü.
Şen kahkalarıyla çocuklar derunuma üşüştü.
Siyah beyaz ömrüme pembe bir dokunuştun.
İki mevsim göç etti, pür-neşe iklimimden.
Yaz bahar yaren gibi ayrılmadı birbirinden.
Göz bebeğim sen oldun, beşiğimde salladım,
Kozadaydım önceden seninle kanatlandım.
Toprağımda yeşeren tek filizim, göz ağrım,
Gönlümün çimenine bir sen uzan cananım.
