Denizli garajında
Küçük bir kız çocuğu
Üşüyen, titreyen elleri
Valizi taşımaktan bıkmış
Yorulmuş, morarmış izleri
Parmakları şişmiş.
Yine de bir umut
Bir heyecan gözlerinde
Neyim eksik diyor içinden
-Varsın, süsüm olmasın
Elbisem yırtık olsun
Hem üşüsem ne olacak?
Önümüz zaten yaz
Çıkarırım bu kışı da...
Sonra aklına gelir
Karnının aç olduğu
Elini yırtık cebine sokar
-Param da yok ki!
Olsun ölmem ya...
Açlıktan kim ölmüş
Dayanırım ben her şeye
Katlanırım hiçliğe
Yeter ki okuyayım
Okursam öğretmen olacağım
Öğretmen olursam
Param da olur hem
Karnımı da doyururum
Annem olsaydı ah, şimdi
Bana çorba yapardı
Babam olsaydı sarılırdı
Beni ısıtırdı...
Olsun onlar hep yanımda
Allah'ım çok sevdi onları
Aldı kendi katına...
Bari evimiz yanmasaydı
Ama olsun, sokaklar var ya
Çok şükür Allah'ım sana
Akıl verdin ya bana.
Okuyacağım ben
Her şeyi öğreneceğim
İlmini, bilmini...
Öğreteceğim sonra
Senin tekliğini, birliğini.
Allah'ım bana güç ver
Dayanayım şu dünyaya.
Kitaplarım olsun benim
Okuyayım, okuyayım, okuyayım...
****
Denizli garajında
Küçük bir kız çocuğu
Yerde uzanmış boylu boyunca
Yanı başında eski bir valiz
Katlanmış, buruşmuş bir bilet
Saati gelmemişti arabasının
Ama onun vakti gelmişti
Tamamdı her şey
O, okumasa da biliyordu sonunu
Ezberlemişti zaten
Hep ölümü okuyordu...
Denizli garajında
Küçük bir kız çocuğu
O, artık
Ebedi yolculuğunda...
