Seneler önce izlediğim bir televizyon proğramında sunucunun; “Güzellik mi, akıl mı?” sorusuna şu cevabı vermişti yaşlı konuk;
- “Elbette ki akıl, çünkü güzellik gelip geçicidir... Ya akıl, akıl öyle midir?.. Akıl insana her gün bir güzellik yaptırır!..”
Toplum hayatında ve yakın çevremde gözlemlediğim yaklaşım ve gerçekler ise çok farklı oldu yıllar boyunca.
Ben mi öyle bakıyordum, bana mı öyle görünüyordu bilemem ama, başarılı olana “gıpta” ile bakmak yerine, “haset” duyanlar rastladı hep bana.
Sizde bakın lütfen çevrenize. Bırakın uzak akrabaları, ağabey ile kardeşin, baba ile oğlun ya da anneyle kızının ilişkilerine bile, ya kişisel “çıkar” veya “el gördülük” yaklaşımlar hakim olmuş.
Sadece politikaya has zannedilen “iki yüzlülüğün”, toplumun en küçük çekirdeği olan ailelere kadar yansıdığını ve yazık ki zemin bulduğunu göreceksiniz..
“Sevgi” noksanlığının “saygısız”lığı beraberinde getirdiği gerçeği de göz önüne alındığında, varılması muhtemel olan noktanın tespiti de kolaylaşıyor.
Nedeni ne olursa olsun, neticesi “huzursuzluk” ve “mutsuzluk” olan birliktelikler, zoraki gayretlerle devam ettirilmeye çalışılıyor.
Etraf derseniz, onlar zaten, popüler kültürünün de etkisiyle “dedikodu”sunu yapacakları aile içi kavga, ayrılma, yeni birliktelik ve şiddetli bir biçimde “ihanet” haberleri peşindedir.
Ya dostluklar?.. Dostluklar ve arkadaşlıklar da durum çok mu farklıdır?.. Hayır, hayır, asla farklı değil.
Bilerek zarar vermeme, hatası ve sevabıyla olduğu gibi kabullenme ve elinden geldiğince yardımcı olabilme gibi yükümlülükleri beraberinde getiren dostluk ve arkadaşlık ilişkilerinin de karşılıklı “menfaat” a endeksli hale geldiği apaçık ortada.
İşin bir tuhaf tarafı da, “çıkar” ve “menfaat” konusunda bu derece tecrübe sahibi olan bu toplum bireylerinin, ticaret konusunda pek başarılı olduğu söylenemez. Nedeni de çok açık ve nettir aslında.
Çünkü, diğer tüm insani ilişkilerde olduğu gibi, eksik olan bir şeyler vardır... Eksik olansa elbette ki, “dürüst”lük” ve “samimiyet”ten başka bir şey değildir!..
Evet!.. Şimdi size sesleniyorum; “Güzellik nerde, akıl nerde?..”
Doğru olanın farkına varabilmemiz için, bize bahşedilen koca bir ömrü hovardaca harcamamız mı gerekiyor?
Ve diyorum ki; elimizdekilerin kıymetini anlamamız için, onları kaybetmemiz gerekmemeli!..
Böylesi bir “öğrenim” biçimi sizce de çok pahalı değil mi?..
Mümtaz Beğen
