bir hançerse ayrılık
seni sırtından vuran aşkın katili...
ey kaşları isyan sevgili
o hançerin kabzasını sen yaptın
kırılmış bir boynuz borusundan
sedef kaktın üstüne, itinayla...
aşkı en dolu yaşadığın zamanlarda bile
hep başka yıldızları kerterez yaptın...
sedef kaktın boynuz borusundan hançerinin kabzasına
bin bir dağdan getirdin madenini
kalp yangınlarında eridi toprak
ayırdın topraktan demiri
toprak demirliğinden oldu
demir topraklığından
kül oldu toprak ışıldadı demir...
aşk bitti
demir ihanete yemin etti...
bir hançerse ayrılık
seni sırtından vuran aşkının katili...
ey kaşları isyan sevgili
o hançerin çeliğini sen yarattın
toprağı topraklığından edip
demirin ışıltısını beğenmeyip
oysa, demir tam unutmuşken yeminini
sen demire metresliği verdin...
kor oldu demir kalp yangınlarında
dört yönden, kan derelerinden getirdin suyunu
kor demir, oldu demirliğinden...
ışıldadı çelik
aşk bitti
çelik ihanete yemin etti....
doymadın ışığa ışıltıya, daha dahalar yükledin çeliğe
yakamozlarla ışıldadı yetmedi
yıldızları yükledi yansımasına, yetmedi
kaldırdı başını, kesti geceyi boydan boya
güneşi sundu avuçlarına unutup yeminini
o da yetmedi sana
bir avuçiçi kadar küçüldü sonunda
bir şiir yazdın bedenine
yerleştirdin sedef kakmalı kırık boynuz borusuna...
ilk fırsatta yardı sırtını
ve ulaştı kalbini besleyen kan nehirlerine
bir hançerse terkedilişler
ayrılıklar, seni sırtından vuran...
ihanetin similesi oluyorsa hançer...
kumaların ve metreslerin elindedir her zaman
ve sırtını döndüğün
her yerdedir ihanet
Yavuz İgret
]
