Hayat!Yine seni işleyeceğim satırlarımda... Yine sana serzenişte bulunup, senden dem vuracağım... Herkes seni ağzında bir sakız gibi geveliyor.
Hayat güzeldir!....
Yaşamak her şeye değer!...
En umutsuz insan yenilginin kıyısındayken bile sımsıkı tutunarak senin çürük dallarına hayat güzeldir diyebiliyor. Mutlu olmak mı seni güzelleştiren?Her şeyin yolunda gitmesi mi?Zenginlik mi?Sevdiğinle beraber olmak mı?Yoksa aşk mı seni güzelleştiren?Nedir güzel olan?...
Bir oyun sun sen... Tek perdelik bir oyun. Bense oyuncu.
Senaryo belli belirsiz. Doğduğun an sahnenin ortasındasın. Karşında koltukları dolduran bir sürü seyirci... Dostların, seni çekemeyenler, düşmanların, dost bildiklerin, seni kıskananlar...
Hepsi karşında...
Oyun bazen uzun bazen de çok kısa... Ama hiçbir oyun sonunda ayakta seni alkışlayan seyircilerin yok. Sonu hep acı... Gözyaşlarıyla sallanan eller...
İşte hayat, sen; senaryosu drama olan tek perdelik bir oyunsun... Sonun kötü, çok kötü. Ama niye hala inatla hayat güzeldir naraları göklerde yükseliyor.
Peki yaben... Ben niye hayat güzeldir diyemiyorum. Peki niye sende güzelliğinden vermiyorsun bana... Niye acılarını, yitirmelerini, özlemlerini yaşatıyorsun bana...
Acıman yok mu senin?Mutlu olmamı mı kıskanıyorsun?Hazmedemiyor musun yoksa yüzümdeki bir damla tebessümü?Ne zaman benden almayı bırakıp vereceksin?Ve bende ne zaman o kadar iddialı olmasa da hayat gerçekten yaşanılası güzellikte diyeceğim?Görüyorum ki inatçısın. Ama inadın boşuna... İnatsa ben de inatçıyım en az senin kadar. Yüreğim umut dolu, yüreğimde ayazlı havalar, karlı geceler, ılık sabahlar, güneşli yarınlar hep beraber şarkılar söyleyip dans ediyorlar...
