ben sana puslu, karın sancılarıyla dolu bir sabahta tutunmayı sevdim. tutundum sıcaklığına, varlığından atmayacağına, koymayacağına yarı yolda ve güvenimi sarsmayacağına olan sonsuz inancımla. nasıl bir bebek annesine tutunursa sonsuz bir güvenle, işte tam da öyle...
ben sana soğuk, buz gibi, katı kalpli bir kışın bembeyaz bağrında ılık bir çay buğusuyla tutunmayı sevdim. buz gibi ellerimi bardakla ısıtma çabası içinde, hafiften yüreğim titreye titreye ama ümitle tutunmayı sevdim.
ben sana bu boktan yerin anlamsız sıradanlıkları; zavallı bağımlılıkları; ve köhne, ve eskimiş, ve bitkin yanları arasında tüm umutlarımın tam da tükeneceği anda sığınmayı, tüm satılmışlıklardan soyutlanmayı ve acıyanlarımı sarmayı öğrendim. tutundum bu yüzden bir kez daha. ve sevdim tutunmayı...
ben yorgun argın, bıkkın zamanlarda yeniden ayağa kalkma gücü vermeni, durmadan senin yanında kalmak gerektiğini öğütlemeni ve bilmeden seni sevmenin yüceliğini kanıtlamanı sevdim.
ben tam da su anki gibi kelimelerin kifayetsiz, asi ve bir araya gelmeyen yanlarıyla sana yazmaya çalışmayı; ama elverip de bir türlü yazamamayı, dizginleyememeyi duygularımı ve her yazının sonunda biraz daha ümitlenmeyi sevdim sende. ve tutundum öğrettiğin sevgiye...
ben kış ortasında buz tutan dallarımda limon çiçeklerini değil, kardelenleri yeşertmeyi, yeniden yeniden sana olan bağımla dirilmeyi, günışığından bir kokuyla tam ortana süzülmeyi, damla damla sana yağmayı sevdim. sevdim senin için bahar güneşinde paramparça olmayı.
ben sevdim seni ve tutundum. hâlâ da tutunuyorum umarsızca. bir damla su için çırpınan serçe yavrusu gibi gözlerimi kapayarak ve güvenerek. tüm terkedişlerine rağmen deliler gibi ardından koşup gelerek. sevdim seni!
