Saat gecenin tam ortası. Gecenin sessizliği evlerin elektriği birer birer gittikten sonra iliklerimde hissedilmeye başladı. Elektrik gidince evi puslu bir karanlık sardı. Kalkıp bir mum yakıp odamı loş ışıkla aydınlattım. Küçük pilli radyomu açtım ve gecenin karanlığıyla özdeşleşen ağır şarkılarla odam yankılanmaya başladı.
O kadar gürültü patırtı içinde yaşıyoruz ki o anda sessizliği sanki yeni tanıdım. Yaşantımız gürültülülerle şamatalarla doluymuş meğer. Dışarda araba,insan sesleri... Evde hiç olmazsa bir televizyon ya da radyo sesi...
Aslında insanlar sessizlikten ve yalnızlıktan kaçıyor. Yalnızlıkla, sessizlikle yüzleşmek insanı ürkütüyor. Çünkü insan ne zaman yalnız kalsa işte o anda kendisiyle başbaşa kalıyor. Sanki başka biriyle konuşuyormuş gibi kendisiyle konuşuyor. İçinde iki kişi oluyor. Sorgulayan ben ve cevap bekleyen ben... Sorgulayan ben ardı ardına sorulara sıralamaya başlıyor. Ne yapıyorum? Nereye doğru yol alıyorum? Neler yaptım? Neleri başardım? İstediklerimin hangilerini gerçekleştirebildim? Neler beni hayalı kırıklığına uğrattı? Ne için yıkıldım, ezildim kaybettim? Fedakarlıklarıma, emeklerime, katlanmalarıma değdi mi? Sorular,sorular...
Cevap bekleyen ben suskun, çaresiz önceleri. Sorular çivi gibi böğrüne saplanmış bir halde. Yavaş yavaş kendine gelip yanıtlamaya çalışıyor soruları. Cevaplar tatmin etmiyor sorgulayan beni. Zaten tatmin ediyor olsa işte o zaman hayatı gerektiği gibi dolu dolu istediğim gibi yaşıyorum der sorgulayan ben. Daha doğrusu sorgulayan ben olmaz.
Bu düşünceler iyice karanlığa doğru sürüklüyor beni. Karanlığa iyice batmaktan kurtulmak için bir ışık arıyorum. Bir küçük ışık olsa bile yeter. Önümü görebilsem, karanlığa doğru değilde aydınlığa doğru yürüyebilsem. O ışık birden beliriyor karşımda. Küçük, çok küçük bir ışık. Küçük olmasına rağmen yaydığı aydınlık oldukça fazla. Etrafını gündüz gibi aydınlatıyor. Işık sarıyor odamı. Kaplıyor herbir yanı. Duvara bakıyorum ışık duvara yansıyor. Gözlerimi kısıyorum daha dikkatli bakıyorum yansımaya. AŞK yazıyor duvarda. Işığın kaynağı AŞKmış meğerse.
AŞK, bazen çok güçlü bazen zayıf, bazen güneş gibi bazen mum ışığı gibi aydınlatan ama hiçbir zaman sönmeyen bir ışık hayatımızda...
Sevginin tomurcukları aşkdır. Aşk tohumlarını serpince kalbine insan, o tohumları ilgiyle şefkatle emekle sulaya sulaya bir filiz çıkarır kalbinde. O filiz dallanıp budaklanır ve kocaman bir sevgi ağacı olur. Aslında derler ya aşk kısa sürelidir biter diye. Aslında aşk bitip yokolmaz. Eğer güzel beslenirse aşk tohumu sevgi ağacının içinde aslında hala vardır. Ağacı söküp kalbinden çıkarsan bile mutlaka kökünden bişeler kalır kalbinin derinliklerinde. O derinliklerde kücücük moleküllerin içindeki aşkdır. Tamamen yok olmamıştır. Yalnızca bir element iken atomlarına ayrışmış ve yeni bir elementin yani yeni bir aşkın hammaddesi olmuştur.
