] ] Yüksek bir tepeden düşmeye başlıyorum ilk nefesimde. Çarpılan her kayada zamandan bir sene geçiyor.Her travma için bir kadeh kaldırıyorum. Mutlu gülüşler resimlerdeki sahte anlarda artık sadece. Takvimler herhangi bir geleceği göstermiyor artık. Acılar paylaştıkça artıyor. Durup geriye bakmak için zaman yok.
Hiçbir şeyin güzel günleri diriltemeyeceği gerçeği anılarla bir kez daha vuruluyor yüzüme. Derinlerden gelen o ses zamanla netleşiyor. Göz kapaklarıma yüklenen ağırlığının nedeni uyku değil. Herhangi bir anlamımın olmadığını, etrafımdaki kalabalık bana yaşlı gözlerle bakarken anlıyorum.
Son ve en sert kayaya çarptığımda düşüş tamamlanmış göç başlamıştır... Yaşamın zıtlığını keşfetmiş olduğun an gelmştir.
Ne bir ses nede ışık, çıplak ayakla yürürsün, denizler, kumlar üzerinde. Yıllar süren bir kayıplık halidir. Ne yöne baksan arkan sana dönüktür. Artık misafir değil ev sahibisindir, ve konukların iyi niyetli değildir.
YZ
