Bazen gidiyorum buralardan.O kadar uzağa gidiyorumki kimse kalmamış gibi geliyor. Bazende uyanıyorum.Çoğunlukla sabah oluyor. Sabahları uyanıyorum çoğunlukla. Bir şarkıyı bilmem kaç defa ardarda dinliyorum. Söyleyen kadın oluyor. Ben o kadın oluyorum. Benim yaşamadığım şeylerden bahsediyor. Yaşasaydım çok hisli biri olurdum diye düşünüyorum. Yaşayamadığım acılara üzülüyorum sonra.Üzülüyorum işte... O çocuğu düşünüyorum zaman zaman. Ne var ne yok o çocuğu... Bir şey vardı onunla ilgili. Hatırlar gibiyim.Bir şey vardı. Şimdiyse yok.Vardıysada artık yok.Güzel gözleri olan güzel bir çocuk o. Her yerde gözleri var. Gerçekten var...Her şeye benziyorlar.Varolan herşeye. Sanki tanrı onun gözlerinden esinlenmişte yaratmış dünyayı. Sanki hiçbir şey yokken o varmış gibi. Sanki... Ben sabahları uyanırım.Hemen her sabah uyanırım. Ve olmayanları yaşarım.Olsa derim çoğu sabah.Sabahları uyanınca hikayemi yeniden yazarım...
