Acım acınla birleşti... Büyüttü içindeki yangını... Hiç doğurmasaydım dedin mi? KEŞKE dedin mi? İçin sızladı mı kendi canının sana üzüntü verdiği her anda? Bilemem ki, küçük yüreğimle annelik nedir hissedemem, bilemem ben uyurken uykusuz kalmanın ne demek olduğunu. Ya da beni koruyan biri varken, bilemem tehlike ne demek.
İşte o yüzden kalktım sıcacık kollarının arasından ve bunları yazıyorum. Çünkü bilmeni istiyorum, bu sefer gerçekten büyüyorum. Biliyorum çok zor artık... Sen ve ben, ne kadar tek olsak da, yıktım bütün kaleleri, elimde olsa,.. Yine yapardım,sen bilirsin beni. Ama seni kırmazdım. Çocuktum, yüzleşemedim; önce kendimle, sonra seninle...
Şimdi anne... Ne kadar güzel, saçımı ben çaresizim diye okşamadın. Önceki sefer gibi, içinden gelmeyerek değildi. Kızgındın bana. Sonuna kadar haklıydın. Zoru seçtim; her şey zaten yolundayken ben önce mahvettim (!) sonra düzeltmeyi seçtim.
Bilemem şimdi, KEŞKE dedin mi hiç, KEŞKE bu çocuk hiç... Gerisini aklıma getiremiyorum. Çünkü seni seviyorum!!!
