Yalnız bir adam gördüm parkta
o yağan yağmura aldırmaksızın
elindeki ufak bir kağıt parçasına
birşeyler yazmaya çalışıyordu...
sanki ona o damlalar dokunmuyordu bile
yaşı bir hayli vardı sakalları beyazlamış
parkın ortasında dev bir gizem vardı
hissedebiliyordum...
ona doğru yaklaştıkça heyecanım artıyordu..
gördüklerim kırık bir sokak lambası,eski bir bank ve yalnız bir adam..
hayatın tüm gizemi ve ihtirasını avucunda oynatıyor gibiydi..
kimdi bu adam? belliki bir çok şey yaşamıştı..
Yağmurda ıslanmak güzeldir dedi, gülerek...
O anda farkettim aslında herşeyi..
gülüşüm uyandırdı beni..
orada benden başka kimse yoktu..
Ve yaşlanmıştım biraz..
(yalnız kalmayı becerebilen insanlara)..
