sizin rahme düştüğünüz anda
ben köklerimi saldım toprağa
büyümedim
dallarımı yuva yapmamak için
göçmen kuşlara
yeşermedim
yeşeremedim
maviydi
yapraklarım her mevsim
köklerim dallarımdaydı
yapraklarım toprakta
her yağmur yağdığında
kayboldum kendi kovuğumda
ne ağaç olabildim
ne insan olabildim
çünkü
tanrım yoktu benim
kendi söküğümü kendim diktim
ondandır bu biçimsizliğim.
