Hani insan kendisini çok mutsuz ve güçsüz hissederken bir zorlamayla koşmaya başlar ya... Sonra koştukça açılır, koştukça yaşama sevinci artar, hayatı sever, rabbine şükreder ya ve koşuyu bitirince öyle dinlenmiş hisseder kendisini, işte öyle yaşa... Kırların , tepelerin üstünde rüzgarda uçan bir tüy tanesi kadar hafif , sessiz ve özgür , güneşin , yağmurun , yıldızların altında , güneş olmayı , yağmur olmayı , yıldız olmayı yaşa...
