Önceleri köylünün işi çok zordu.Sadece ailelelerin biraz kalabalık olması,işleri kolaylaştıyordu.Çünkü bütün işler el emeğiyle yapılmaktaydı.Ekmeğini kendi tarlasından , giyeceğini kendi dikerdi,ayağına giydiği çarığı bile kendi yapardı.Ocaklar büyük, bacaların üstü ise açıktı.Bu yüzden kışın odalar çok soğuk olurdu.Henüz soba kullanılmıyordu.Koca koca kütükler yakılırdı.Tabi kütükler ormandan kesilirdi.Ormanlar da ağaçlar bitmeye başlardı.
Bütün bunlara rağmen köy ,cıvıl cıvldı.hayat doluydu.Canlıydı.Herkez dost canlısı idi.Küçükler küçüklüğünü, büyükler büyüklüğünü bilirdi.Kimse kimsenin yaşam alanına müdahale etmezdi. Lakin şu bir gerçekti ki köylünün başını kaşıyacak vakti yoktu. Köyde yaşıyor fakat köyü yaşıyamıyordu. Nice tabiat güzelliğini fark edemiyodu.
Köy kadınlarının cefakar,fedakar ve dorumluluk sahibi bir yapısı vardı.Köy kadını ağırbaşlı ve ciddidir.sözleri dinlenir,dedikleri dikkate alınırdı.Evlenenler, ayrı ev açmaz,aynı evde bilikte yaşarlar,sadece yatmak için ayrı bir odaları olurdu.Zira köy hayatı , bir arada yaşamayı zorunlu kılıyordu.Köyde yaşam koşullarının ağırlığı,kışların çok sert geçmesi ve gurbete gitmenin,eskiye nazaran kolaylaşması sebebiyle; giderek köyden soğuma başladı.Bir süre sonra köydeki gençlerin sayısı yok denecek kadar azaldı.Kocaman köy , yaşını başını almış,yaşlı insanlara kaldı.Köy, eski benliğini kaybetmeye başladı. Ahlisi gittikçe azaldı. Gün günü aratır oldu. Köy tenhalaştı.Mallar, hayvanlar yok pahasına elden çıkarıldı. sürüler, otlaklarda yerini almaz oldu. Ev sayısı, yani köyde kalanların sayısı, azaldıkça azaldı.Herkez aklını kaybetmişti sanki. Köyün artık tadı tuzu kalmadı. Ancak, yazdan yaza tatile gelenlerle yüzü güler, sonra yine çehresini yanlızlık bürür oldu.Köyün miş gibi doğa havasından kaçanlar , şehirin dumanlı kirli havasına tutuldular.
Ama şimdi organik tarımcılar , turistler akıllarını kullanıp şehirden kaçıp köy hayatına geliyorlar.İyi yapıyorlar ama biz onların yaptığını yapamıyoruz.
