Gözlerini kırpıştırdı.Kapatıp tekrar açtı.Gözünün önündeki silik yüzleri biraz daha net görmeye çalıştı.Ne kadar görmek istese de nafile.İzler çok silikti.Ayırmaya çalıştı en çok hangisini özlemişti.
Önce, en acı veren babasıydı. Bastıramadığı özlem. Onunla yapmak istedikleri ve yarım kalan hayalleri. Babasını kaybedeli iki seneye yakın zaman geçmişti. Ama nedense o hala hastane odasında konuşuyor buluyordu, kendini. Hastanede başında beklerken babasının dinlenme zamanlarında elindeki küçük deftere sürekli yazmaya çalışırdı. Bazen gözünü açınca babası, onu elinde kalemle yazar görünce “gene mi şiir, boş ver şairler hep aç kalır” demişti. Oda gülümseyerek karşılık verdi, babasına. Geceleri babası ışıkları erken söndürdüğü için koridora çıkardı. Yazmaktan sıkılınca karakalemle resimler çalışır sabah babasına gösterirdi.
Bunlardan hoşlanırdı babası gülümser, “iyileşeyim bir sergi açalım” derdi. Babasını kaybetmişti. Ama açacakları sergi onun için hep ertelenen bir hayal olacaktı. Bir gün onun adına bir sergi açacak ve babası hep yanında olacaktı, bundan çok emindi.
Gözlerini kapattı. Bir an nerde olduğunu unutmuştu. Geminin yolcu salonunda ki çocuk çığlıkları ile kendine geldi. Geminin kalkmasını beklerken, dalıp gitmişti. Salondan dışarı çıkıp geminin güvertesine oturdu. Güneşin ışıklarının denizin üzerindeki kıpırtılarını seyretti.
Martıların uçuşlarını seyretti. Deniz güzeldi, martılar, eli yine kalemle kâğıda gitti. Gülümsedi ”burada ancak şiir yazılır, babacığım” dedi. Denizin kokusunu içine çekti. İki satır karaladıktan sonra, gözleri dalıp gitti yine. Sevdiği insanların yüzlerini “hep hatırlamak istiyorum” dedi kendine.
Gemi hareket etmişti. Kaybettiklerini ve kazandıklarını tarttıkça kazandığı şeylerin de az olmadığını anladı. Hayatta yorulmanın en güzel tarafı, gerçek dostları tanımak diye düşündü.. Yoksa arkadaşının dediği gibi “Bazı insanlar bu dünyaya verici olarak gelmişlerdir, bütün fedakârlıklar ve görevi üstlenmek onlara düşer. Bazıları da hep hazırcıdır, uğraşmak istemezler,” Belki de denge burada düşündü.
Gözü martılara takıldı Denizin rengi onların kanatlarına aksetmişti, yeşildi. Önce yeşil daha sonra yükseldikçe beyazlaşıyordu. Düşündükçe başına ağrılar giriyordu. En güzeli yazmak dedi. Arkasını döndü ayrıldığı tarafa baktı.
“ İçinde yıkılmış şehirler vardı şimdi./ Yakıp yıkan neydi./ Harabeye dönmüştü ve haindi
Zaman. / Köşe başında bekleyen tuzak mıydı?/ Yoksa sarıp sarmalayan tatlı bir huzur mu?”
Sustu……
Martılara döndü ve “martlar yeşil bu gün” diye, dökülüverdi dudaklarından.
