Dünyanın dört bir yanında her gün pek çok doğum gerçekleşiyor. "Hoşgeldin bebek" diyoruz; "minicik elleri, ayakları olan, şimdilerde ise farklı mevkileri dolduran koca elli, koca ayaklı insanlara". Takım elbiseli, kravatlı, kelli felli bir beyefendiyi emeklerken, agu sesleri çıkarırken düşünemiyoruz. Kürsüde ders anlatan bir öğretim görevlisinin pembe emzikli halini tasavvur edemiyoruz. Oysa bir zamanlar ağzı süt kokan, altı bezli, dişsiz, bıngıldağı itinayla korunan bebeklerdi her biri.
Asıl ilginç olan ise farklı coğrafyalarda, kültürlerde yetişen, huyu suyu, dünya görüşü birbirinden farklı bireylerin bir şekilde yollarının kesişmesi, ortak hikayelere kahraman olmaları.
Doğulu ile Batılının aynı sınıfta aynı sırada, aynı sınavlarda, aynı heyecanla soru çözmeleri, Karadenizli ile Akdenizlinin aynı asker ocağında esas duruşa geçip, aynı koğuşta yanyana ranzalarda şafak saymaları, çalışmak için gittiği yabancı bir ülkede, dilini bilmediği biriyle yuva kurması gibi.
Tutkulu aşklar, kuvvetli dostluklar, hayatımıza dokunarak unutulmaz izler bırakanlar, bizi kendine çeken kitaplar vs. tesadüf mü, mucize mi, kader mi ya da seçilmişlik mi dersiniz adına sonuçta; genelden özele varış, çekim gücü bizi çoğaltıyor, derinleştiriyor pek çok manada.
Koca dünya belki de bizim için küçülüyor, upuzun yollar kısalıyor, uzaklar bakıyorsun yakınlaşıyor ve iç dünyamız zenginleşiyor artısıyla, eksisiyle, iyisiyle kötüsüyle. Eksilen duygularımız da oluyor yaşananlarla ama hayat yine de değerli.
Kimbilir şu satırlarıma nokta koyarken dünyanın dört bir yanında kaç kişi de aramızdan ayrıldı. "Merhaba-elveda arası bir şey yaşamak".
