En zoru boşlukta kalmak...
Boşu boşuna yaşamak,öylesine bakmak doğaya,amaçsızca yürümek sokaklarda...Bir amacın olmadan,bir sevdiğin olmadan yaşamak ne acı...
Bir davan olmalı şu hayatta,en azından bir amacın, o da yoksa bir sevdiğin olmalı...En azından onun için yaşarsın,hayata daha sıkı tutunur,çabalar,gayret edersin...
Bazen basit,bazen küçük,bazen saçma...
Ama hedefsiz yaşamak hepsinden daha kötü...
Ne olduğu önemli değil,bir amacın,bir hedefin olmalı dünyada,kendin için olmasa da sevdiklerin için bir şeyler yapmalısın...
Vatanın için,dinin için,ülken için bir şeyler yapmak ayrıca tatlı...
Başkalarının mutluluğuyla mutlu olabilmek paha biçilemez bir kavram...Tatmayan bilmez,ne yazsak boş...
Ne olursa olsun yaşamak güzel,ama dolu dolu yaşamak...
En önemlisi de ''Hiç ölmeyecekmiş gibi bu dünya için,yarın ölecekmiş gibi de ahiret için çalışmak'' müthiş bir irade ve polat gibi bir yürek ister...İkisinden de vazgeçmeden çalışmak,çalışırken de hem vatanına,milletine,dinine hizmet etmek,hem de sevdiklerini,seni sevenleri mutlu etmek...Ya kendi mutluluğun? Emin ol o da gelecektir bunların ardından...Zira, bencillik mutsuzlukla,civanmertlik ve hoşgörü de mutlu ve huzurlu bir yaşamla kol koladır...
