Her gece bana puslu ve donuk artık... Geceler uzun, günler sıradan sanki... Ne zaman geçiyor, ne saat ilerliyor, ne de yüzüm gülüyor... Yaşayan ölü gibiyim haftalardır ben artık...
23 Şubat akşamına kadar hayatta bir amacım, hayalim ve hevesim vardı oysa ki... Yüreğim buz gibi artık, konuşulanları duymuyor, soruları algılayamıyorum çoğu zaman... Ve çok agresifim, herkese ve herşeye karşı... Bilinç altım durmadan, durmadan çalışıyor, anılarım dur durak bilmeden beynimde zonkluyor... Yeterrrrrrrrr diye haykırıyorum iç sesime ama ne yazık ki beni dinlemiyor...
Hayat ne kadar boşmuş, bir kez daha anladım... Çalış, çabala, uğraş... Ne için, kim için??? Cevabını bilen varsa yazsın lütfen bana, ihtiyacım var çünkü paylaşmaya... Hele bu aralar o kadar hasretim ki baba sesine, canım kızım cümlelerine... Ağlamamak için direndim ben ama artık durmuyor yaşlarım gözlerimde... İster istemez boşalıyor zincirlerim fırtınalarımda...
2 dk... Sadece 2 dk. babamın sesini duymak için neler vermezdim bir bilseniz... Hayattayken hergün konuşurduk telefonda, tam 20 gündür duyamıyorum sesini, bu ne büyük bir acı tarifi olmayan...
Susturdum yüreğimi bu gece kararlıyım.. Sadece anılarla yaşamaya merhaba bu geceden sonra... Sana söz babacığım, ağlamamaya gayret edeceğim, en son konuştuğumuz gecede var olacağım ve seni hep yad edeceğim...
Haydi ikimize de iyi geceler olsun, sabahlar bize doğsun, gün ışısın, hayat kaldığı yerden devam etsin... Hayat bize sunulan bir tiyatro oyunu, sen rolünü oynadın ve oyundan çıktın... Perden kapandı...
Ama bizim rolümüz hala devam ediyor, yaşanan herşeye inat... Veeeee PERDE.... Şimdi rol zamanı baba... İyi seyirler...
