Ömer Seyfettin, Türk edebiyatının önde gelen isimlerinden biriydi,sade bir dille yazdığı hikâyeleri çok sayıda okuyucu tarafından beğeni ile okunmuştur. Bir taraftan Batı edebiyat ve kültürüyle de yakından ilgilenmiş;bir taraftan da Türkçülük akımının da en önemli savunucusu olmuştur.
Ömer Seyfettin, hikâyelerini Genç Kalemler ve Türk Yurdu dergilerinde yayımlamıştır. 140 kadar hikâyesi vardır. Hikâyelerinde çok sade bir dil kullanmıştır. Günlük konuşma dilini kullanmıştır.
28 Şubat 1884 tarihinde Gönende doğdu. Öğrenimine Gönende başlayan Ömer Seyfettin, Ayancıkta ve annesiyle birlikte geldiği İstanbulda Aksaraydaki Mekteb-i Osmaniyeye devam etti. Eyüpteki Baytar Rüşdiyesini bitirip asker çocuğu olduğu için Kuleli Askeri İdadisine yazıldı (1893). Bir müddet sonra da Edirne Askeri İdadisine naklolarak öğrenimini burada tamamladı. Daha sonra İstanbulda Mekteb-i Harbiyeye gelen Ömer Seyfettin, piyade mülâzımı sânisi rütbesiyle buradan mezun oldu.
İzmirde Teğmen (1903-1910), daha sonra da üsteğmen olarak Rumelide görev yaptı (1908-1910). Askerlikten ayrılıp Selanike gelerek, Genç Kalemler Dergisinde yazmaya başladı. Balkan Savaşında tekrar subay olarak orduya döndü. Yunanlıların elinde bir yıl kadar esir kaldı. Esareti sırasında da öykü yazamaya devam ederek bunları Halka Doğru, Türk Yurdu ve Zakâ dergilerinde yayımladı. İstanbula dönünce ordudan ikinci kez ayrılıp, ölümüne kadar Kabataş Lisesi edebiyat öğretmenliği yapan Ömer Seyfettin, 6 Mart 1920 tarihinde İstanbulda öldü.
Eserleri:
Hikâye: Falaka, Yüksek Ökçeler, Kızıl Elma, Bomba, Beyaz Lale, Gizli Mabet, Bahar ve Kelebekler, Yalnız Efe, Kaşağı, İlk Düşen Ak, Pembe İncili Kaftan, Harem, Yüzakı, Kurumuş Ağaçlar, Aşk Dalgası
Roman: Efruz Bey, Yalnız Efe (uzun öykü), Ashab-ı Kehfimiz (içtimai roman adını vermiştir)
Şiir: Şiirler (Doğduğum Yer)
Oyun: Mahçupluk İmtihanı
Ömer Seyfettin'in eserlerini nasıl yazdığına dair bilgilenmek için onun 17 Aralık 1917 tarihli Günlüğüne bakalım:
Dünden beri yağan kar, her tarafı bembeyaz yaptı. O kadar soğuk ki Küçük odamı ısıtamıyorum. Ellerim üşüyor. Yazı yazmak canım istemiyor. Ayaklarım gürüldeyen sobaya dayalı, koltuğumda uzanıyorum Bundan da sıkılıyorum. İşte bir hafta var ki biraz fazla sinirliyim. İçimde on beş senedir çırpınan bir ümit, bir hırs yine canlanıyor!... Kalbimin hızlı çarptığını, kanın damarlarımda hızla dolaştığını duyuyorum.
-Boş oturmamalıyım!
Sağdaki kütüphanenin raflarında birkaç tane yarım kalmış roman, düzeltilecek hikâye var. Zihnimde plânını hazırladığım romana başlasam diyorum
Bu romanın bütün kişileri hayalimde hazır Ama yazmak için hani o içerden gelen şevk (istek) eksik. Yarım saat kadar boş sayfanın karşısında düşünüyorum. Pencereye çarpan rüzgârı, sobadaki odunların gürüldemesini, komşunun bahçesinde tavuğun gıdıkladığını duyuyorum.
İçimden bir ses diyor ki:
-Şevkin yok Sakın yazmaya başlama. Eserin fena olur.
-Ya ne yapayım?
-Biraz otur, dinlen.
-Yorgun değilim ki
-Öyleyse oku!...
Ah, ben bu sesi tanıyorum! Bu, tembelliğimin sesidir. Okumanın tadını benim kadar duyan yoktur sanırım. Sıcak bir odada koltuğa yaslanıp eğlenceli, meraklı bir romanı okumak İçinde en keskin heyecanları, en sıcak gözyaşlarını saklayan şiirleri sakin sakin, gülümseyerek gözden geçirmek!...
ÖMER SEYFETTİN
YZ
