seni özledim be kadın
ıssız akşamların ayazında ayın ısıgında
masamda bir fincan kahve
seni hatırlıyorum yine
bir ürperti geliyor yüreğime
özledim desem yediremem kendime
dedirtmez aklım yüreğime
itiraf edemem kendime
ama yine de ozledim işte be kadın
sarılmanı özledim herşeyi unuttururcasına
kafanı omzuma yaslayıp denızlerde bakışlarımızın kaybolmasını özledim
gözlerinde tutuklu kalmayı ellerindeki sıcaklıgı
ben seni özledim
beni bana hatırlatan kadın
yaşadığımı hissetiren ve sen yokken nefes alamadığım kadın
hayatın dahasını veren kadın
seni özledim yoklugunda
gittiğin günü hatırladım yarın gelecekmişcesine
veda etmedim edemezdim de zaten ağlayamam
gittin gittin geri dönmeyeceğini bildiğim halde
seni özledim be kadın