Hepimizin ayrı ayrı fanusları var, kimimiz o fanusun içinde sıkışarak adeta boğulurcasına yaşıyorduk kimimiz ise yüzmeyi çoktan öğrenerek fakat yinede o fanustan kurtulamayarak. Ama yine de yeterli gelmiyordu çoğu zaman nefes dâhi almalar, alabilmeler. Geçen her dakika olan ömrümüzü silip süpürerek yok edişe doğru sürüklüyordu bizi . İçine atıldığımız bu dünya hiç bir zaman bizi tam anlamıyla tatmin edemeyecekti. İnsanın neyi beklediğini bilmeden yaşaması nede ağır bir yüktür.
Her yaz olduğu gibi yine çekilmiştim ilk nefesimi aldığım yer olan kasabama. Burada doğmuştum, belkide bu yüzdendi buraya olan vazgeçilmez bağımlılığım . Günün birinde köhne bir evde son nefesimi verme fikri değildi bana ağır gelen, belirsizlikti . Nerede ne için yaşıyordum, ne amacım olabilirdi bu hayatta, daha doğrusu edineceğim amaçlar gerçeği solumama imkan verebilecekmiydi. Gerçekten yaşadığımı birgün tam olarak bu hayatta hissedebileceğimi sanmıyorum . Halihazırda önümde boy boy duran gerçeklerim duruyorken böylesine . Hayat denen gecici bu rüyanın içine sıkışıp kalmak ne acı, kurtulamamak fakat her defasında da boğulmamak için çırpınmak ...
Burada gökyüzü her zaman ki güzelliğinde her zamanki maviliginde, yeryüzü olabildiğince yeşil, kuşlar hala çok neşeli, bu kasaba da herşey olabildiğince net ve olabildiğince temiz . Fakat huzurun tadını çıkarmalar bile çoğu zaman yetmiyor, yarının insan ömrüne neleri getireceğini bilememe fikri insanın ruhunda ciddi sıkıntılar oluşturuyor . Peki biliyor olsaydık çokmu daha az sıkıntı oluşturacaktı . Hayır, aksine biliyor olsaydık şayet bine katlanıyor olacaktı ruhani sıkıntılarımız . Nerede, kiminle, nasıl yaşarsa yaşasın insan, ölümlü bir ruhla hiç bir zaman yeryüzü üzerine sığamayacaktır ...
Fakat yalnız tek ve gerçek bir aşk olan Allah aşkıyla insan bu fanusta nefes alabilirdi. Benim de tam olarak yaptığım şey buydu şimdi. Kaldı ki uzun zamandır bu aşkı taşıyordum ruhumda, belkide beni bu anlamda güçlü ve sağlam kılan tek doğru aşk buydu benim için hayatta...
Denemeler
-Yazan - Edibe Toğaç
