Yalnızlığı resmeder gülüşün karanlıkta
Bir tutam eski verir ellerime
Yaraları sarılmamış bir demet
Unuturum kendimi esaretinde
Sesimi boğar gözlerim
Bilirim biraz ben götürürsün
Gittiğin her yere
Yerli yersiz düşünürsün
Umut yok artık düşlerinde bile
Suçlamak istersin suç kimde ise
Yada kim artık suç bile değilse
Değişse dersin kader nafile
Yorma kendini herşey gibi
Hayat da bitiyor nihayetinde
Yalnızlığı resmediyor gülüşün
Bir tutam karanlık ellerimde...
