Zaman tüm yaraları sarıp sarmalıyor ya,
Unutamam dediklerini unutturuyor ya…
İçini soğutup, ‘aman be ‘ dedirtiyor ya insana…
Alıp da başını hatıraların birer birer seni terkediyor ya…
Gün gün yalnızlığa daha çok itmeye başlıyor ya…
Durup boş gözlerle ardına baktığında,
Geçmişin adına,
Yalnızca derin nefesler çekiyorsun ya…
Tekrar bugününe dönüp de ileri baktığında,
Umutlarının ne kadar azalmış, hayallerinin ne kadar uzaklaşmış olduğunu,
O her zaman tutunduğun ‘belki’lerinin nasıl da gizliden sana sırtlarını döndüğünü,
O sihirli zamanın seni iyileştirirken diğer bir yandan yavaş ve sinsice seni ölüme götürdüğünü,
Duygularının köreldiğini, deli çağlayanlar gibi aşka dökülen tutkularının durulduğunu,
Artık hayatın sana aldırış etmeden kendi yolunda yürüdüğünü,
Görüyorsun ya…
En çok o zaman canını yakıyor insanın hayat…
