Yazıyorum… Kendimi bildim bileli yazıyorum. Neden? Kime? Ne için yazdığımı bilmeden yazıyorum. Yazar değilim, edebiyatçı kimliğim, belli bir dilim, uzmanlık alanım, yok… Aşılmaz sınırlarım, takıntılarım, surlarım, duvarlarımda yok… Yazdığım zaman özgürüm, yazdığım zaman çıkıyorum derinlerimden. Yazınca yeniden doğmuyorum küllerimden, Zümrüd-ü Anka kuşu gibi fakat yazmadığım zamanda külleri dağıtmıyorum sağa sola…
Hikâye değil, roman hiç değil yazdıklarım ara sıra bir şiir, kısa yoldan anlatmak için duygularımı, bazen de sayfalara sığmayan laf kalabalıkları. Devrik cümleler kurmayı seviyorum en çok, devrilmemek için. Sadece anlatmak için yazdıklarımda oluyor, yüreğime sığmayıp taşanları paylaşmak içinde, söyleyemediklerimi de yazarım, söyleyipte unutmak istemediklerimi de… Gözlerim aldatabilir beni, çokta iyi göremem zaten baktıklarımı, dilim yalan söyler ara sıra bana bile, beynim yüreğimle ters düşüp yanıltabilir beni ama kalemim hep dürüst bana… O yüzden yazıyorum! O yüzden kalemim yazmaya başladığı anda, gözlerim, dilim, beynim, yüreğim saygı duruşunda.
“Yazıyorum öyleyse varım” da demedim hiç bir zaman, nefesim yerime de koymadım kelimeleri ama hep yazdım. Bir gün yazmasam ölür müydüm? Bununda hesabını yapmadım. Yapsaydım, içimde intihar korkusuyla yaşayamazdım her gün. O yüzden, düşünmeden, sorgusuz, sualsiz, sebepsiz yazdım. Okunsun diye değil, kitap olsun diye değil, sadece yazmış olmak için hiç değil ama yazdım, kendim bile okumadım çoğu zaman ama ben yinede yazdım…
Bazen bir şarkı, bazen bir damla gözyaşı, bazen dolunay ışığı aldırdı kalemi elime… Öznesiz, nesnesiz gün geldi tümcesiz de yazdım. Ama taklalar atmadım hiçbir zaman ucuzlatmak için edebiyat pazarını. Bazen hançer yaptım kalemimi tam göğsüme sapladım, bazen kalemimle gökyüzündeki yıldızlara uzandım. Kendim için yazdım, aynada göremediğimi görebilmek için… Kendimle çeliştim bazen ve o zaman anladım aslında yazmakla ne kadar iyi bir iş yaptığımı… Ben hep yazdım biliyorum durmam yine yazarım...
