YOKLUĞUNDA YOKUM
Birden yok oldun
Habersiz,umarsız…
Geride bıraktıklarınla artık,yalnızız
Daracık boşluklar içindeyim
Ne boşluğu anlıyorum
Ne karanlığı
Soluklanacak takatim bile yok
Kendi,soluğumdan nefes alıyorum
Masmavi bir denizde
Hiçbir geminin demir atmadığı
Bir liman
Sahipsiz dalgaların son bulduğu
Köpürüp dağıldığı
Sonra maviye karıştığı
Bir iskeleyim
Bir damla mutluluktum yağmurlar içinde
Şimdi yağmurlar benim içimde
Her damla bir kurşun gibi
Dağıtıyor tenimi
Baharın sonundayım artık
Martılar geçiyor üstümden
Küsüyorum çiçekler gibi
Boynum önde yürürken
Benden çalıyorlar mutluluğu
Bir canımı daha alıyorlar sanki
Ölmüyorum; ama
Seviyorum, özlüyorum, bekliyorum
Başka martıların gelişini
Beni sevişlerini
Okşayışlarını tenimi
Bir hayat hikâyesi oluyorum
Kendi içimde
Küçük bir canla
Sonsuza yüzer gibiyim
Ne sonsuza yetişiyorum
Ne son buluyorum
Ne de sesin duyuyorum uzaklarda
Sonra aşk oluyorum
Gözyaşı, ayrılık anlarında
Ayrılığı ben istemiyorum ama
Rüzgâr oluyorum, titriyorum
Deli gibi esiyorum
Kınımı bulamıyorum
Gökyüzünde bir bulut oluyorum
Ağlıyorum sonunda
Karanlık oluyorum
Dönmeni beklerken bir sabah
Güneş oluyorum
Seni görüyorum karşımda
Gitmesen diyorum
Gitmesen bir daha
Varlığımda yokluğun oluyorum
Unutuyorum zamanın sularında
Unutuyorum gitmelerini
Gelmelerini seviyorum
BEN;
YOKLUĞUNDA YOKUM…
