Bırak yansında elim, öğreneyim elimi bir daha yakmamayı.
Zaten üşüyorum düşününce,
Düşündüğüm her şeyin zaten düşünülmüş olmasını.
Belki karanlığın adıyım da haberim yok,
Aydınlığın telefon numarasından.
Kendimi arayıp alo diyemeden kabalaşıyorum
Her seferinde ne kadar yalnız olduğumu
Hep yalnız kalınca anlıyorum.
Niye bir sevgilim yok deyip sevgiliye
Sevgi sayıyorum.
Korkuyorum her mısramda sevgilim yok,
Ölüyorum saçlarında.
Bu ne biçim hayat biliyorum
Arasında nefes, kül oldu
Hayatıma anlam, renk, aşk getir.
Ölüm getir gelirken biraz sessiz.
Zaten üşüyorum düşününce,
Düşündüğüm her şeyin zaten düşünülmüş olmasını.
