Ellerimin içinde oldu değişimin. Gözlerimin önünde. Sabun eridikçe küçülür ya, sen eridikçe çoğaldın, yeni şeyler yazdıkça, ürettikçe arttın. Biliyordum adım adım gittiğini. Benden, bizden uzaklaştığını, her geçen gün farklılaştığını korkarak görüyordum;
Filozofların, düşünürlerin tarih boyunca çok kafa yormuş olmasına ve düşünce olarak değişik kamplara ayrılmış olmalarına rağmen, bireyler de kendince bu sorulara cevaplar aramış -arıyor- ve bundan dolayıdır ki herkes kendince bir yaşam felsefesi oluşturuy
Onüç yaşımdan bu yana yurtdışında yaşıyorum. Şiir, öykü yazarlığı, amator gazetecilik yaptım. Daha sonra zihin üzerine çalışmalar yapan bir gurupla bu alanda bir araştırmaya katıldım ve insanın, yaşamın ne olduğuna dair kesin bilgilere ulaşmanın mümkün olduğuna; bu bilgilerin uygulandığında başarının ve mutluluğun kesin bir sonuç olarak herkes tarafından elde edilebileceğine tanık oldum. İnsanlar kendi güçlerini küçümsemek gibi bir hastalığa sahipler. Bu nedenle yapılabilecek en etkili sanat biçiminin insanı motive eden, ona kendi gücüne güvenmesini sağlayan sanat olacağı sonucuna vardım. Bu amaca yönelik olan yazılarım değişik yayın organlarında, internet sitelerinde yayınlanmaktadır. Yazılarımın öyküde, Halide Edip Adıvar, şiirlerimde ise Nazımdan etkiler olduğu söyleniyor. Felsefi yazılarımın ise sadece bana ait olduğuna inanıyorum.
Paris
Seyirciler ve Oyuncularda beyaz perdenin ve sahnenin izleyicisi ve oyuncusu değil yaşamın seyirci ve oyuncuları anlatılmaktadır. Orada heryer sahnedir. Orası seyirciyi kabul etmeyen tek sahnedir.
Nazim Hikmet, Dostoyevski, Tolstoy, L. Hubbard
...
