Dünya ne kadar küçüldü değilmi? Bak, bir tıklama ile hemen herşey ekranda.
Oysa daha dün (ya da hala) köyünden kalkan bir insan bir şehire gittiğinde ne hisseder, nasıl hareket eder, ne yapar...
İşte, dedem de bunlardan biri, isterseniz Ankara'yı onunla birlikte gezelim, onun gözüyle
Zekere emmiyi öyle iki üç olayada anlattığım gibi gözünüzün önünde canlandırıp, hep eşşekten düşen, sonra dayak atan tiran, zorba biri olarak canlandırmayın ha. O mülayim bir adamdı ve arkasında bir sürü anlatılacak şeyi bıraktı gitti.
Ufak tefek, belki 1,65 boylarında, kara yağız bir köy ihtiyarıydı...
Başlığa bakıpda Ali ya da birbaşkasını kastederek eşşek dediğim yok, haşa, bu eşşek Zekere emminin gerçek eşşeği.
Hoş, öyle desem bile pek garip kaçmaz, çünkü, nasıl severler bizim orda çocukları ’eşşeğin, sıpası, ayının dölü, itin boku,tavuğun götü’ vb. gibi. Bunlar azarlama, kızma yerme olduğu gibi aynı
-Ne bişiriyon aba?
\- Mercimekli pilav...
-Aba sen de sanki başka birşey bilmiyon, her ikigünde bir aynı şeyi bişiriyon,
\- E get öte sıracalı, içine düşecan gazanın,
-Aba madem pilav bişiriyon, bari zamanında getirde sufruya, şöyle ağzımızın dadıynan bi yemek yiyek ısıcak,
Demiye galmaz maymun tabanları yağlar, amma ne yağlama, bi gaçıyo, bi gaçıyo peşinden aslanı yolla dutamaz. Gan ter içinde galır, ayahlarının dermanı kesilir, nefesi tukenir, dil bi garış dışarıda...
Zınk diye durur yerinde ve gendi gendine; ulan lalek gaçıyo yazlığı var, gışlığı var, ayı gaçıyo kürkü
Zekaralin Ali galdırır gollarını havıya, galkar ayağa.... Pıışşşşşşt...... .....
... Eşşek bi yana... Zekere emmi yere...
Habedekiler saçılır ortıya... almalar, portakallar etrafda...
Toz duman olmuş ortalık....
Çevrenin tüm çocukları, elmaların peşine...
İki büyük gölümüz vardı, adları böyük ve güccük devane.
Kışın balık tutar, yazın hemi yüzer, hemi çimerdik... Bir de çocukluk ya işte, kurbağaları şişirir yarışitırırdık.
Balıklar ve kurbağalar küstüler, çekip gittiler, zaten göllerimiz de kurudu... kuruttuk...
Herbirimize ait lakaplarımız vardı, en azından
Çarıkdan soğukuyu, gıslavet den iskarpin ayakkabılara geçilmeye başlanmıştır.
Tabiki bu geçişler belli bir sancılı süreçlerin ürünüdürler, hele de köyde iseniz.
Köyde belli insanlar vardır ki o köyleri onlarsız düşünmek mümkün değildir.
Öykümüzdeki kişide bunlardan birisidir. Olay 60'lı yılların ortasında geçen gerçek bir
Ben işçiyim, ama yazıyorum da...
Her gün birşeyler yok oluyor, yerine konulan yeniler eskisini ne kadar karşılayabiliyor diye sorarken yazmıya başladım.
Bir de... belki unutulmamalı diye...
Dil kirleniyor, yozlaştırılıyor hatta yılda binlerce lehçe şive kayboluyor...
Ben de inat olsun diye kendi köyümün diliyle yazıyorum.
1961 Yozgat doğumluyum -kafa kağıdım 65 li-, 'çift dikiş' lise bir sonrası 30 yıldır Almanya'da yaşıyorum. Hala 'Zincirlerinde başka kaybedecek şeyleri' olmayan biri, Demiryolu işçisiyim.
Evliyim, iki çocuk babasıyım, bolca okuyorum, okuyorum...
Almanya
Köyde doğan birisiyim ve bir yanım hep köylü... öylede kalacak gibi. Köyde yaşanmış -belki hala yaşanıyor- anıları yazıyorum. Birisi bana ben kimim? diye sormuştu ben de ona yazdım.
Her kitabı okuduğumda mutlaka beni etkiledi, onun için listem kalabalık...Kemal'lerden-Tolstoy'a...
Eğer yazacakarımı okursanız -imla kurallarıda dahil-, dil ve yöntem olarak ne ben, ne de bir başkası hiç kimseye yakın görüp, benzetemiyecektir!
