İnsanlar farklı düşünür, farklı görür. Herkes aynı düşünse, aynı şekilde görse, aynı şeye inansa sen'in ne anlamın kalır ki? Sen, 'o' ya da 'ben' değilsin. Sen, sen'sin. Ben, ben'im. Ben ve sen, biz'iz. Biz Mila Kunis'in gözleri gibiyiz: İkimiz de 'göz'üz, renklerimiz farklı. Birimiz olmadan, diğeri yalnız ve
Müziğin ruhun gıdası olduğuna dair bir önerme var, biliyorsunuz. Şunu söyleyeyim; müzik gerçekten de insanı doyuruyor (elbette öyle boktan bebek'te üç beş tur atarımlar falan hiç bir yeri doyuramaz!). Fakat ondan da öte, bazen müzik insanı başka dünyalara uçuruyor.
Birçok kişiye göre anormallik kötüdür, öcüdür, boktur, kakadır, görüldüğü yerde kaçılması farzdır... Halbuki aksine, kaçmamız gereken şey bugün normallik diye tanımlanan; tüm insanların tek tip olması, bireylerin sıradan ve sıkıcı bir yaşama sahip olması durumudur.
Melek, merakla sordu, “Nedir o kural?”
Tanrı, büyük bir sır veriyormuşçasına fısıldadı. “Aşkın ulaşılmazlığı…”
Melek anlamamıştı. “Öyleyse insanlar nasıl ulaşıyorlar?”
Tanrı bir kahkaha attı. “Ulaştıklarını kim söyledi ki?”
Şiir yazarım. Öykü yazarım. Siyasetle ilgilenirim. Şiirlerim daha çok toplum ve dünyayla alakalıdır. Ancak kendimi sınırlamamaya gayret gösteririm. Keza, öykülerimde de öyle fakat asıl olarak gerilim, fantastik, polisiye, macera öyküleri yazarım. Bazı felsefik çalışmalarım da vardır.
3 Şubat 1994'te İstanbul'da doğdu. Dokuz yaşında şiir, on yaşında ise öykü yazmaya başladı. 2006 yılı sonlarında Xasiork Ölümsüz Öykü Klübü ile tanıştı ve şimdi yazdıklarını orada paylaşıyor. Onur Bayrakçeken, 2007/2008 Eğitim Öğretim Yılı sonunda OKS'ye girdi ve Kartal Anadolu Lises'ni kazandı. Eğitim öğretim hayatı artık Kartal Anadolu Lisesi'nde sürecek.
İstanbul
Kendimi herhangi bir türe hapsetmem.
Steinbeck, Nâzım Hikmet, Neyzen Tevfik, John Grisham, Clive Cussler, Stephen King, Jim Morrison, Syd Barrett, sıradan insanlar, psychedelic ve indie müzik...
Nâzım Hikmet, Neyzen Tevfik, Clive Cussler, John Grisham, Stephen King, Jim Morrison, Poe
