|
Bu sadece bir deneme yazýsýdýr,hazýrlýksýz oturdum bilgisayarýn baþýna,ne yazacaðýmý bilmiyorum,aslýnda herþey bundan beþyýl önce baþladý,bunu size anlatamam,yüreklere sýgmayan bir dizi yanýk lekesi bu,damarýmdan enjektör ile kan çekip divit uçlu kalemimle sayfalara yazmak istediðim vakitti kaderimi,yangýnýmý yazmaya baþladýðým vakit,aþýk olduðum vakit.Hayatý hep uç noktalarda yaþamak gerek,düþmekten korkmamak gerek,çünki sevmek gerek.Çýrýlçýplak bir kadýnýn bedenini,sayfa sayfa tenini þiirlerle motiflendirimek gerek,mürekkebin yapýþkanlýðýna bürünmek gerek.çýrýl çýplak dakdilonun baþýna oturup yazmak gerek herþeyi.Bembeyaz sayfalarý kefenim bildiðim zamanlarda,mezar taþý gibi diktim kalemi baþ ucuma.Ben bu hayata o dilberin güzel saçlarýndan tutunuyorum.Ona þimdi diyorum ki; ne seni unuturum,nede bu acýlardan býkarým.Biz yaralarýmýzdan yakýnmayýz,sýzan kan damlalarýnýda baþ tacý yaparýz.Þafak aðacýndan dökülür takvimin,üþümüþ eller bir baraka içerisinde tutuþur,efkar ekilir bu tarlalara,suskunluk içerisinde bir çýðlýk çiçek açar ve biz türkülerin nakaratlarýnda,cam buðusunda yitirilen sevdalarý yadederiz.Benim cennetim,senin olduðun yerdir dilberim.Keskin uçlu çam aðaçlarýnýn gölgelediði çimenlerin üzerinde adým adým cennetin kapýsýna uzanýr yolum.Ne ihanetim oldu can alýcý sevdalarýma,nede can verdim yaralarýmýn pençesinde.Bir sürgündür benim ýzdýrabým,süresiz kafes himayesinde,unutkan bir örtüdür gökyüzü efsanesinde,oysa bilmezler beton üzerinde beyaz kaðýtlara karalanan mürekkep kokulu umutlar,ezber gücüne dayanýr tüm hatýralar.Ard arda basar topraða ayaklar,lakin hiçbir yere götüremez bedenim kasaba altyapýlý yaralarýmý,çünki nüfusu milyon olsada,kentleþemez acýlar.Bir yosun gibi hayatýn azgýn dalgalarýndan kaçýp,senin kayalýklarýna tutundum.Senin için ölmek sevdama hakarettir,senin için sensiz bir ömür daha çekerim bu hayat denilen zulmü.Kayýplarda dolaþan dolgunluðu göz yakan güzellik misali,karanlýkta bir bilinmezim aslýnda.Sigara dumanýna boðulmuþ,çay sýcaklýðýnda ýslanmýþ,gece erkarýmda ay ýþýðýný yüzüme tutup soruyorlar birbiri ardýna tüm suvalleri.Sevda gibi oldu biraz,Öyle deðilmidir sevdalar; hep biryerlere sýkýþtýrýlmazlar mý? Mesela kaþla göz arasýna.Çýldýrmanýn anaforunda yakalýyor bu tutkuya dönüþen kelimeler.Ki her ardýma
bakýþýmda,bir baþkalaþýmýn izlerini görüyorum,o izlere gömülüyorum.Görüþ alanýmý aþýyor,boyumdan büyük sevdalar.Küçüðüde zaten beni açmýyor,açýlan yaralarý kapatmýyor.Ne bileyim ben,Böyle birþey dir herhalde bir duyguyu kelimelere sýðdýrmak,yada yada sýðasý bir duygu bulmak.
Sen diyorum ve susuyorum, çünkü söyleyecek baþka bir þeyim kalmýyor,bende olan her þey bu kadar ve benim olmayan tek þey.Sen diyorum ve yeni cümlelere temel atýyorum,çünkü sensiz hiçbir þeyim yok,seni bulaþtýrmadýðým tekbir konu kalmamýþ belleðimde,gözlerinde yelken açmadýðým tek bir rüzgar esintisi yok,seni sevmediðim tekbir gün bile yok, seni unuttuðum biran bile yok, yok üstüne yok,sen bile yoksun,belki ben bile yokum sensiz.Karnaval havasýnda geçiyor senin yokluðunu anlatan acýlar,iþte senin en çok bu yönünü seviyorum, acýlarýnda bile,yokluðunda bile bir baþka ahenk var.Ýçinde senin olduðun acý,tatlý her þey güzel.Korkuyorum bazen sana olan sevdamdan þüphe etmekten,çünkü yokluðunu sevmek tuhaf geliyor bana,fakat olmayan kiþi bile sen olunca bir baþka oluyor,sen yanýmdayken de güzelsin,bensiz baþka bir yerde de güzelsin.Yani seni güzel yapan þey ben deðilim,yanýmda olman veya benimle olman deðil,sen her yerde güzelsin.
Gök yüzü gibi parlayan yüzünden yaðan yaðmurlarla çalkalanan umutlarým,türkü kokar baþaklar gibi yaldýzlý saçlarýn.Bense gülüm,sana layýk bir diken olmakla yetiniyorum þu fani bedenimde,iyi ki yoksun,yoksa çok acý çekerdin benim yanýmda,ben ki baþarýsýzlýklarýmý baþarý bilen,onlara bin bir lakaplar takan ve belki buna kendini de inandýran bir hiçliðin hükümdarý,sen ise sularýn akýþkanlýðý kadar berrak güzelliklerin sultaný.Senin varlýðýn mý iyi olurdu,yoksa yokluðun mu daha iyi,hiçbir fikrim yok.Elbette ki bu iyilik kavramý görecelidir, senin açýndan mý,benim açýmdan mý,yoksa beraberliðimiz veya aramýzdaki bu sönmek kavramýndan bihaber sevda bozuntusu,alevler hükümdarlýðýn acýsýndan mý iyi olurdu bilemem.Tek bildiðim,þu an senin olmadýðýn. ‘Sen olsaydýn’ diye baþlýyorum tüm sözlerime, daha sonrada cümlelerimin bel kemiðini inþa ediyorum ‘belki’ tuðlalarýndan.Dedim ya,þu an sen olmadýðýn için daha cesur konuþuyor olabilirim, tüm umutlarýmý küllükteki artýk izmarit gibi söndürmeyi ihmal etmiþ,kor halinde býrakmýþ olabilirim,belki hiç umulmadýk bir anda sen karþýma çýkýverirsin de,o umutlarýmýn izmariti bitip tükenmeden külünü silkip,kor alevler içinde sönmeye yüz tutmuþ umutlarýmdan birkaç nefes daha çekerim fikriyle beklemede kaldým.Bilmiyorum þimdide yanýmda olsan dünyamý yine bu kadar çok kaplayacak mýydýn, yoksa bu dünyamý kaplayan sen deðil de senden arta kalan karanlýk boþluðun mu? Ben senden geride kalan kýrýntýlardan bir dünya yaptým sen geri dönünceye kadar kendime,tek kiþilik bir dünya tasarýsýydý lakin þimdi tek kiþi için büyük,iki kiþi için küçük oldu bu dünya,senden arta kalanlarda var yanýmda,þimdi ne yalnýz kalabiliyorum bu dünyamda,nede bir baþkasýyla paylaþabiliyorum. Sen den arta kalanlarý da karantinaya aldýðýmda,ikinci kiþiye pek fazla bir þey kalmýyor dünyamda.
|
|
