|
Bundan öncelerde her þey bambaþkaydý.
Ufak bir tebessümdü hayat. Mutluluk gözlerimin baktýðý yerde baþlardý, her kalp atýþýnda büyürdü biraz daha. Ýnsanlar ayrý bir güzel bakarlardý dünyaya. Gözler güzeldi aslýnda.
Mürekkep kaðýda ya müjdeler vermek için dökülürdü ya da hiç leke yapmazdý boþuna. Bir çay kaþýðýnýn sesinde saklýydý ve fincana dökülen her damla çayýn yürek titretmesiydi sevda. Yüreðim bir okul koridorunda geçmiþti kendinden. Her kapýnýn ardýnda ayný “güle” çarpýyordu bakýþlarým; yüreðimi onu besleyip, büyütmek, sonsuza dek solmamasýný saðlamak üzere hazýrlamýþ olduðum “gül’e”. Kimi zaman bir ayak sesiydi umut, kimi zaman kadife bir ses. Gözyaþlarýmda bile sevgi vardý, aþk vardý, bir “gül” için yanan sevda vardý. Çünkü bu gözler sevdasý için, çünkü bu gözler sevdiði için aðlardý.
|
|
