Bir söz vardır: "İnsanın işi ne ise, aşı da odur." derler.

Biz zeytinciyiz yani zeytin tarımıyla uğraşıyoruz. Kasım ayında zeytinlerimizi toplar havuzlara koyarız. Bu havuzlar zeytin ile dolarken belirli bir oranda su ve kaya tuzuyla zeytinin uzun süre saklanmasını sağlarız. Havuz dolduğu zaman yapacağımız "baskıya" hazırlık olarak bir katman tuz eker ve bir örtüyle kapatırız. Kenarlarından hiç zeytin çıkmayacak şekilde baskı tahtalarıyla kapatırız. Sonra üzerine kaptaki zeytin miktarının yüzde yirmisi oranında ağırlık koyarız. Bu işleme baskı vurma denir. Bundan sonra suyunu çekip birkaç gün öyle bekletiriz. Bu işleme de kuru baskı denir.

Bunları neden yazdım? Bu işe aşina olan zeytin üreticisi için bilinen işler. Bilmeyenlerle paylaşmak istedim . Dalından kopan zeytin acıdır. Baskı zeytinin acı suyunu çıkartır. Zeytin çerez gibi olur. Biz zeytinlere ne kadar eziyet etsek; çıkacak bir delik bırakmadan, basıp tuzu, vursak baskıyı öylece bekletsek o kadar olgunlaşır. Bu işlem ne zamandan beri yapılır kimlerin katkısı ile bulunmuştur bilmiyorum ama Zeytine yapılan bu eziyet işte böyle bir değer yaratıyor.


Zamanı geliyor zeytin üreticisi de eziliyor bir anlamda. Kar yağar dallar kırılır, don yapar zeytinler pişer, yani zeytin meyvesinin içersindeki su soğuktan donarken genleşir ve meyvenin dokularını parçalar. Ağaç gövdesindeki suyun donarak içten kabuğa doğru oluşturduğu çatlama seneler alacak tahribat yapar. Zeytin ağacı yaz kış yaprağını dökmez, yani kış aylarında vejetasyona girmez. Kış ayında birkaç gün güneş görse hemen uyanır ve çalışmaya başlar. Böyle bir zamanda aniden kar yağışı başlar ve hava soğursa, tahribatın sonucu birkaç yıl mahsul unutulur. Çiftçi ne kadar ezilse ekonomik şartlar altında yine de üretir, inadına üretir. Çünkü biliyoruz ki ne kadar üretirsek dış ülkelerden almak zorunda kalmayız. O kadar ucuz gıda maddesini ülkemiz insanına sunarız. Ülke olarak o kadar az borçlanırız. Hepimiz bu şekilde kelimelere dökmemekte inadına üretiriz. Yoksa yanlış mı yapıyoruz? Bu böyle olmuyor mu? Niye biz rahata kavuşamıyoruz? Niye üreticinin elinden yok pahasına alınan ürünler birkaç misli fiyata tüketiciye satılıyor? Geçen sene çiçeklenmenin sonu tozlaşma döneminde yağan yağmur zeytin rekoltesini düşürdü. Buna rağmen sofralık zeytin toptan satış fiyatı ortalama 3–5 lira arasında seyrediyor. Ama bu zeytinlerin tüketiciye sunulduğu gıda reyonlarında 8–12 lira arasında seyrettiğini görüyorum. 3 liradan üreticiden alınan zeytinin üretim maliyeti 2.5 liradır. Bu arada belirtmek isterim sofralık zeytin miktarının düşük olmasından dolayı yağlık zeytin sofralık olarak piyasaya girdi bunu sizler bilmezsiniz ama bizler takip ediyoruz. Bu nedenle Yunanistan’dan zeytinyağı ithalatı yapılıyor.

Avrupa’da bir ineğe 2,5 dolar günlük destek veriliyor. Japonya da bu 7,5 dolar. Biz Avrupa’dan ithal et alıyoruz. Başka ülkeden aldığımız bir ürün o ülkenin çiftçisine bizim verdiğimiz bir destektir. Hadi buna bir diyeceğimiz yok. Onlar da çiftçi, ama onlar zaten kendi ülkeleri tarafından destekleniyor. Bir de biz niye desteklemek zorunda kalıyoruz. Bazı yetkililer rahatça söyleyiveriyor: "Gerekirse ithal doktor getiririm." ‘’ithal öğretmen getiririm’’ Hadi getir. Öğretmen getir, avukat getir, doktor getir, çiftçi getir, sanayici getir. Ne olacak bizim yetişdirdiklerimiz, bunun için açtığımız okullar, harcanan emekler?

Değerli öğretmenlerimden Recep BOZKURT hocamın hayatının bir bölümünde geçen olayları yazdığı "Bir Yaşam Yolculuğu" isimli romanını çıktığı günlerde aldım. Bir çırpıda okudum. Başka kitaplar da yayınladı. Uzmanlık alanı yerel tarih olsa da güzel romanları var. Burada belirtmeden geçemeyeceğim. Diyeceğim böyle bir eğitimci nasıl yetişiyor? Affedersiniz hoşgörünüze sığınarak yazıyorum. İthal etsek bu kadar değerli biri yurt dışından gelir mi?

Doğruları savunmak. Doğruluğu, dürüstlüğü bir yaşam şekli yapmak, ortaya çıkan zorluklarla olgunlaşmak ve inadına o kadar lezzet kazanmak, aynı zeytin gibi, aşımız gibi. Doğruları savunmanın zorluğundan, yanlış ve kolayca kabul edilebilene yenilen, soruşturmadan, araştırmadan ve olgunlaşmadan hayatını mantar gibi yaşayan o kadar insan var ki, hocam.

Recep BOZKURT Hocamızın daha önce yazdığı "Ulusal Kurtuluş Savaşında İznik" isimli araştırma kitabı İznik vakfı tarafından çıkarılmış olup burada geçen bir bölümü aktarmak istiyorum. ’’...İstanbul Maltepe’de bulunan Uçak Atış Okulu Subay ve öğrencilerinin uçaklarıyla birlikte Anadolu’ya kaçırılışı da bir destan gibidir. Bu okulun bütün personeli Anadolu’ya geçmek istemektedir. Oysaki okulun mühimmatı, malzemeleri, batyaryaları sıkı bir gözetim altındadır. Buna rağmen poligonun bütün eşya ve malzemesi İznik üzerinden Anadolu’ya kaçırılmıştır .’

Evet değerleri koşullar yaratıyor. Milli mücadele esnasında Anadolu ’muzun her bir köşesinde destanlar yaratıldı. Kahramanlar vardı halk vardı bütün amaç vatanı savunmaktı. O zor koşullarda yaratıldı bu değerler. Günümüzün rahata kavuşmuş nesline bakıyorum da yedikleri bir lokma ekmeğin dahi bedellerinin tarihimizde ödendiğini bilemeden yaşadıklarını görüyorum. Şu an elimizde olana sahip çıkmak çok mu zor? Birilerinin değerlerimizi bu denli yok sayması, satması karşısında uyanmalı. Yakın tarihimizi incelemek bunun için ne yapmamız gerektiğini gösterecektir.

Yazımı Recep hocamın Ulusal Kurtuluş Savaşında İznik isimli kitabında geçen bir paragrafla noktalamak istiyorum. "Milli mücadele işgale uğramış ya da sürekli işgal tehdidi altında bulunan yörelerde, diğer yörelere nazaran çok daha meşakkatli, çok daha kanlı, çok daha zor geçmiştir. İznik gibi yörelerde Korkaklar, kaçanlar, rahat yaşamayı onurlu yaşamaya tercih edenler, işbirliği yapanlar ve hainler; yiğitler, kahramanlar iç içe yaşamışlardır."