« Avrupa’dan bakýnca Türkiye nasýl görünüyor » diye bir soru sorsanýz, biz kurum yöneticileri olarak bir hayli zorlanacaðýmýz kesin.
Avrupa’da yaþýyor olsak da, hatta büyük örgütlenmelerin yönetiminde yer alsak da, büyük çoðunluk olarak ilgi alanlarýmýz, iliþkilerimiz ve bilgimiz esas olarak Türkiye merkezli.
Okuduðumuz günlük gazete, izlediðimiz televizyon, heyecan kaynaðýmýz, merakýmýz ve meþguliyetimiz öncelikle Türkiye ile ilgili.
Yaþadýðýmýz evlerimizin duvarlarý dýþýnda kalan bir Avrupa var.
Kendi ördüðümüz kalýn duvarlarýmýzdan iç dünyamýza sýzamayan, bir Avrupa var az ötemizde.
Bir bireyin böyle bir tercih yapmasýna kim karýþabilir ?
Elbetteki kimse karýþmamalý.
Ancak, Avrupa’da yerleþik olarak yaþayan, buranýn ekonomisiyle, siyasetiyle, sosyal hayatýyla, kanunlarýyla, trafiðiyle, eðitimiyle iç içe ve farklý köken ve kültüre sahip olan bir toplumun seçilmiþ temsilcileriysek, durum farklýdýr.
Bizim, bedenimiz Avrupa’da ancak beynimiz Türkiye’de ise bir tezat var demektir.
Ya beynimizi bedenimizin olduðu yere, ya da bedenimizi beynimizin olduðu yere taþýyýp ikisini buluþturmak ve tüm olmak, tam olmak zorundayýz.
Nereye ve neye bakarsak bakalým, ancak böyle saðlýklý bakabilir baktýðýmýzý görüp anlayabiliriz.
Bu coðrafyanýn yakaladýðý üstün deðerleri, eriþtiði kültürel düzeyi, barýndýrdýðý çeliþkileri, içine düþtüðü açmazlarý, çektiði sancýlarý hissetmemiz, bilmemiz ve bu konularda bir fikre sahip olmamýz ancak böyle mümkün.
Ki, her taþ yerinde aðýr olsun.
Hele hele, temsil ettiðimiz toplumun yurttaþlýk sorumluluklarýný yerine getirmelerine raðmen, yararlanamadýklarý haklarýný talep etmek, sunulmasýna raðmen uzanýp alamadýklarý nimetleri görmek ve gereðini yerine getirmek biz kurum yöneticilerinin birincil görevi olduðunu ancak o zaman anlayabiliriz.
Bir ömür geçirdiðimiz Avrupa ülkelerinde, hangimiz kendi siyasi görüþümüze yakýn bir partiye üyeyiz ? hangimiz yerel yönetimlerde aktif görevler alýyoruz ? hangimizin yerel, bölgesel, ulusal veya Avrupa çapýndaki kurumlarda görev yürüten dostlarýmýz, arkadaþlarýmýz var ? ya da bu kurumlarda yer almak gibi bir hedefimiz veya gençlerimizi teþvikimiz söz konusu ?
Kaçýmýzýn, yaþadýðýmýz ülke dilinde düzenli okuduðumuz bir dergimiz, kitaplarýný takip ettiðimiz bir yazarýmýz, izlediðimiz sinema filmi, tiyatro, konser, sevdiðimiz bir sanatçý veya tuttuðumuz bir spor takýmý… var ?
Vergisini ödediði, inþa harcýna terini kattýðý, havasýný soluyup kaldýrýmlarýnda yürüdüðü þehir ve ülkelerin kültürel renklerine bir renk daha katabilmelerine yönelik ne kadar kafa yorup zaman ayýrabiliyoruz temsil ettiðimiz toplumumuz için ?
Sonuç olarak, « Avrupa’dan bakýnca Türkiye nasýl görünüyor » diye bir soru sorulsa biz Türkiye kökenli Avrupa’daki kurum yöneticilerine, vereceðimiz en samimi cevap þu olmalýdýr ; « Biz Türkiye’ye bakamýyoruz, çünkü biz zaten Türkiye’siz bir Türkiye’de yaþýyoruz. Hele Avrupa’dan hiç bakamýyoruz, çünkü biz Avrupa’sýz bir Avrupa’da yaþýyoruz »
Elbetteki, pýrýl pýrýl bir gençlik geliyor derinlerden, bu kabuðu kýrmak için. Yarýn bu böyle kalmayacak ve toplumu alýþtýðý kapalý dünyasýna hapseden kabuðumuz kýrýlacak.
Her ülke nüfusuna orantýlý olarak sanatçýmýz, siyasetçimiz ve iþ hayatýnýn her alanýnda temsilcilerimiz olacak.
Örneðin Avrupa Parlementosunda, Türk, Kürt, Alevi, Sünni toplumuna orantýlý olarak Türkiye kökenli en az sekiz milletvekili görev yapacak.
O zaman, Türkiye ile ilgili Avrupa ilerleme raporlarýna ; insan haklarý, azýnlýklar, Kürtler, Aleviler ile ilgili yansýyan bilgiler daha objektif ve Avrupa konseyi yaptýrýmlarý daha etkili olacak.
Çünkü, bizim kendi evlatlarýmýz tüm, tam ve birer Avrupalý olarak bakacaklar Türkiye’ye Avrupa’dan.
Ancak,
Þimdilik,
Tüm ve tam olamadýðýmýzdan, bakamýyoruz Türkiye’ye,
Avrupa’dan.

Durak Arslan
Strasbourg, 30. 07. 2011