Hava sýcaklýðý mevsim sýcaklýðýnýn üzerinde olur da gündem hiç altta kalýr mý? Yurtta ve dünyada yaþanan sýcak geliþmeler saat baþý bizlere sunuluyor hem de dumaný üzerinde. “Taze bunlar! Soðumadan alýn güzel ablalar, yakýþýklý aðabeyler!

Ýzninizle size bir þey sormak istiyorum “Haberlerin baþýna geçtiðinizde üzerinize garip bir tedirginlik çöküyor mu yoksa bu sadece bana mahsus bir þey mi?” Size de mi oluyor. Oh be! Rahatlattýnýz vallahi beni!

Gelelim haber saatlerine. Koltuðumuza kuruluyoruz ve kumandamýzý ekrana doðru alelacele tutuyoruz. Biliyoruz ki mutlaka bir yerlerde bir þeyler oldu. Zaten olmasa adý da haber olmazdý ya neyse biz devam edelim.

Yüzümüze, doktora tahlil sonuçlarýmýzý uzattýðýmýzdaki tedirgin ruh halimiz ciddi ciddi yerleþiyor.

“Doktor Bey pardon adýný ne koydunuz?”

“Anlayamadým! Neyin adý?”

“Þey hastalýðýmýn adý! Korkulacak bir þey var mý?”

“Önemli bir þey yok, ilaçlarýnýzý düzgün kullanýrsanýz bir þeyiniz kalmaz.”

Bu haber nasýl da iyi gelir insana. Önce “þükür yarabbim” dersiniz. Ardýndan hayata kaldýðýnýz yerden devam etmek için sabýrsýzlanýrsýnýz. Ama þu haberleri sonuna kadar dinleyip de þükredeniniz var mý? Þahsen ben çok mutsuz oluyorum. Hatta baþýma ve mideme aðrýlar giriyor. Bazen de kaslarýmda seðirmeler meydana geliyor.

Spikerler, ellerindeki haberlerin kasvetinden midir nedir yas evinden sesleniyor gibiler karþýmýzda. Birbiri ardýna dizilmiþ haberleri izlerken her defasýnda “Aman Allah’ým!” diyorsunuz “Dünya felç, çözümler kangren, uzlaþma yollarý týkalý, önümüzde koca koca taþlar, kanamaya devam eden ve bir türlü kapanmayan yaralar. Hey doktor! Pardon sayýn spiker yoksa topluca ölüyor muyuz ne? Hiç umut yok mu? Þans faktörü falan, bilet milet alsak yok yok öbür dünya için deðil burasý için!

Sýcaðý sýcaðýna önümüze sunulan haberler elimizi olmasa da içimizi öyle bir yakýyor ki. Kimine inanmak istemiyoruz. Þu meþhur “Ateþ olmayan yerden duman çýkmaz” atasözü kafamýzý karýþtýrýyor. Soru iþaretlerinin çengeli asýlýyor yüzümüze. Sonra “Yok caným. Olmaz, olamaz hatta olmamalý” diyoruz yüksek sesle. Her gün bir yaþýmýza daha giriyoruz. Vakitli vakitsiz büyüyoruz hayretlerimizle, acýlarýmýzla. “Erken bunama” deðil bizi “erken büyüme” yaþlandýrýyor.

En çok da þehit haberleri kor bir ateþ gibi düþüyor içimize. "Bu son olur inþallah!" temennilerimizle þehitlerimizi uðruna canlarýný koyduklarý, nöbet tuttuklarý topraðýmýza defnediyoruz. Gözyaþlarýmýzýn yarýsý dýþarý yarýsý içine akarken baþýmýzý dik tutuyoruz. "Þehitler Ölmez! diyoruz en güçlü sesimizle. "Sýnýrlarý damarlarýndaki asil kanla çizilmiþ bir ülkenin vatandaþý olarak “ O sýnýrlar kolay elde edilmedi ki, kolay silinsin" diyor mücadeleci yanýmýz.

Þiddet, cinnet, ihanet ne bu Allah’ým yardým et. Hele tecavüz! Faillerinin derisini yüz! Yakalanýp götürülürken hepsi saklýyor yüzsüz yüzlerini kirli parmaklarýnýn arkasýna.

Halk olarak tabi ki haklý olarak insana daha doðrusu insanlýða yakýþmayan bu tür eylemleri gerçekleþtirenlerin cezalarýný çekmesini istiyoruz.

Teknolojinin altýn çaðýný yaþadýðý bir dönemde dünya üzerinde hâlâ açlýk ve sefalet çekenlerin bulunduðunu bilmek de üzüyor bizi. Uygarlýk nasýl bir güneþ ki bir yerlerde hep doðuyor bir yerlerde hep batýyor.

Kararan içimizi acaba ne aðartabilir ki? Ben en iyisi yazýmý bir köþeye býrakýp þöyle güzel bir müzik açayým. Hatta bir de bayram þekeri atayým aðzýma. Oh be dünya varmýþ! Siz de alýr mýydýnýz?

Aysel AKSÜMER