Cadde dediðim, Baðdat Caddesi. Dün günlerden neydi? Perþembe. Neydi peki o kalabalýk caddede, sanki pazarmýþ gibi? Yolda yürümekte güçlük çektim. Ýnsanlar kendilerini dýþarý atmýþ, iðne atsan yere düþmez bir durum. Boyner ve Marks & Spencer merkez olmak üzere Mado’dan Divan Pastanesine kadar her yer týklým týklým. Ýnsanlar yiyor, içiyor,, her yerden bangýr bangýr müzik sesi geliyor, sanki tatil köyleri Ýstanbul’a taþýnmýþ. Yolda insan kalabalýðý yetmiyormuþ gibi adým baþý standlar var, broþürler daðýtýyorlar, bedava ikramlar yapýyorlar. Millet bazýlarýnýn önünde kuyruða girmiþ. Dev birkaç ekranda bir þeyler gösteriliyor, biri Niþantaþý’ndan naklen canlý yayýn yapýyor. Ha, bu arada trafik de kilitlenmiþ durumda, onu söylemeyi unuttum.
Hiç yapmadýðým bir þey, dondurma almaya karar verdim. Yolda yürünmüyor. Belki dondurmayý görünce benden biraz korkarlar. Kalabalýða sahil yönünden karýþmýþtým. Her zaman yaptýðým gibi caddeden dönüp evime gidecektim. Yolda bir dondurmacý vardý ama herhalde atladým. Mithat’ýn önünde iç tane kýz müzisyen, biri flüt, biri arp, biri keman çalýyor, klasik ve popüler müzik. Bunlar Pazar günü olmaz mýydý? Bugünün özel bir önemi mi var nedir? Divan’ýn önünden geri döndüm, ta Boyner’e kadar, dondurmacý arýyorum. Neyse buldum, bir külah aldým. Yine Caddebostan’a yöneldim, kalabalýðýn içinden geçiyorum yine. Mithat’ýn önüne geldim. Kýzlar müziðe devam ediyor. Merak ettim flüt çalan kýz flütü nasýl tutuyor diye. Yakýndan bakmak imkansýz. Yandan yokuþ aþaðý yapýnýn garajýna gidiyor. Oradan biraz yaklaþtým. Bir fark edebildiðim sol bileðini hiç bükmediði oldu. Ha, bunu öðrenmek iyi, o zaman aðýzlýðý biraz ileri kýrmalýyým, çünkü benim bileðim hep bükülüyor. Ama uzun süre bakamadým arp çalan kýzýn bacaklarý önüme geliyor, þimdi yanlýþ anlayacaklar. Çýktým, biraz dinledim ama biraz öteden acayip bir gümbürtü baþladý, davullar trampetler, haykýrýþlar. Bu zavallý üç kýzýn çaldýðý gürültüde kaynýyor. Gürültüye gittim. Ýstanbul Percussion bilmem ne grubuymuþ. Of, ne iþtahla çalýyorlar görmeliydiniz. Yanlarýndan ayrýlýrken kafamda bir zonklama kaldý sadece ama ritm fena deðildi.
Caddeye sahil yolundan gelmiþtim, biraz kafa dinlemek amacýyla gitmiþtim oraya ama ne mümkün. Darbuka tutabilen çok çeþitli yaþlarda Roman kardeþlerimiz bizi yalnýz býrakmýyordu orada. Halbuki orasý trafiðim, kavga gürültünün olmadýðý, sessiz, sakin bir yer olmalýydý. Ben þimdiye kadar o kadar bira içen adamýn arasýnda bir kez olsun kavga çýktýðýný görmedim. Bir ara bisikletli polisler çýkmýþtý ama kýsa sürdü. Yapacak iþleri yoktu. Trafik yok, kavga yok, yasak yok, sataþma yok, taciz yok, küfür yok, e ne yapacak polis? Ýnsanlar köþelere çekilir, birasýný içer, biri gitar ya da ut çalar çevresindekiler söylerler. Denize karþý oturur düþüncelere dalarsýn. Belki biraz yatar, bulutlarý, yýldýzlarý izlersin.
Dondurmam bitti. Gitmem gerekti. Ayaklarým beni uzun süre taþýmýyor artýk. Daha yürüyecek uzun bir yolum vardý. Ama bu akþam yine oradayým.
Aaa… anladým, caddenin hafta içi neden bu kadar kalabalýk olduðunu. Pazartesi okullar açýlýyor. Tatilciler geri döndüler ve eve girmek istemiyorlar.