Bir selamýn içimi ýsýtýrdý önceden, sohbetlerimiz heyecaným olurdu. Çok çabuk alýþtýk birbirimize, çok çabuk tamamladýk birbirimiizi. Dýþarýdan bakanlar bile uyumumuzu sempatiyle izliyorlardý. Aslýnda belkide bu yüzden çok çabuk göze geldik bilmiyorum iþte…
Herþeyi kýsa yoldan yaþadýk, kýsa bir yakýnlaþma süreci ve ardýndan kýsacýk bir aþk. Her güzel sözün içimde heyecan fýrtýnasý koparýrdý, “caným” deyiþinle canýma can gelirdi, bir gülümseyiþ dünyalara bedeldi. Kýsacasý seninle herþey güzeldi ve herþey seninle eðlenceliydi.
Kýsacýk aþkýmýzýn ardýndan kýsa bir ayrýlýk girdi araya. Þimdi hala görüþüyoruz kýsa kýsa. Sen “nasýlsýn” diye soruyorsun, ben “iyiyim” diye geçiþtiriyorum. Sen aðýz alýþkanlýðý yine “caným” diyorsun benim caným yanýyor. Ýçimde en derin fýrtýnalar koparken böyle sessiz böyle tepkisiz durmak zoruma gidiyor. Ýçim acýyor, sanki hiç biþey yaþamamýþýz gibi sohbet ediþlerimiz içime kör düðümler atýyor.
Aþkýn yükünü kaldýramýyorum, kalbimdeki aðýrlýktan sonra herkes hayatýmda fazlalýkmýþ gibi. Ayrýlýk, sahte sevgi, aþk, aramýza girenler… hepsinden nefret ediyorum birde.
Hayattaki en büyük cezalardan biriymiþ ayrýlýða mahkum olmak. Cezam ne kadar sürer, bir gün af çýkar mý bilmiyorum. Yorgumun, sadece yorgunum. kalbimin kýrýklarý iyileþecek gibi deðil, bu aþk sancýsý geçip gidecek gibi deðil. En zoruda bu aramýzdaki þeyin bir gün adý konulacak gibi deðil. Herne kadar aklým “sil onu” desede kalbim asla izin vermeyecek buna.
Sevgine geçit vermek zaafýmdý, acýlarýna katlanmaksa alýþkanlýðým oldu.