ÖLÜM/KALIM
2 Ekim Pazar 2011

Ýçim parçalanýyor. Düþündükçe içim parçalanýyor. Aklýma geldikçe gözlerim yanmaya, içim aðýrlaþmaya, burnum koy vermeye baþlýyor. Çok tutuyorum kendimi, çok saklanýyorum ama gözyaþlarý yine de sýzýp duruyor.

Normalde bendeniz sürekli soðuk, aðýr ve kalýn bir zýrhla dolaþýrým. Dikenli ve itici zýrhýma yaklaþabilen, içeri sýzabilen nadirdir. Pek kimseye sokulmam, kimseyi de kendime kolay kolay yaklaþtýrmam (bu modellerde böyle bir tasarým kusuru var). Sanýrým 27 sene benim zýrhýmý aþmak için fazlasýyla yeterli.

Bu eve ailemle taþýnalý yaklaþýk 27 sene oldu. 27 senedir önünden geçtiðim duvarla, köþeyi dönerkenki kaldýrým taþýyla, komþunun bahçesindeki armut aðacýyla bile arkadaþ oldum. Varýn düþünün üç katlý evimizin birinci katýnda oturan Ödemiþ ailesiyle ne oldum.

Remziye Teyze, caným benim, vergi dairesi emeklisi. Az pasta ve böreðini yemedim. Pasta filan yaptýðýnda bi bakardým ya kendisi bir tabaða koymuþ getirmiþ ya da Þebnem'den, Arda'dan göndermiþ. Pasta ve börek yanýnda fýrçasýný da yemiþimdir yeri geldikçe; bayramlarda el öpmeye geç kaldýðým için, insan içine çýkmadýðým için, dünya barýþýný saðlayamadýðým için.. Caným Benim. Hakkýný ödeyemem.

Oktay Amcam, Tersane'den iþçi emeklisidir. Emekçidir. Çalýþkandýr. Temiz ve iyi yüreklidir. Adam gibi adamdýr. Aile babasýdýr. Ailesi için yapmayacaðý yoktur. Yeri gelir gözünü kýrpmadan hayallerinden vazgeçer. Benim gözümde Kahraman Aile Babasý Münir Özkul gibi bir portre çizer. Amcam Benim.

Kardeþim Þebnem, mahallenin sevilen kýzý, bir tanesiydi. Öðretmen çýkmýþtý. Aydýnlýk sýcacýk gülümsemesi, ýþýldayan gözleri vardý. Tanýyýp da sevmeyen yoktu. Ýyi yürekliydi, güzel yüzlüydü, bize pasta-börek getirirdi... Oktay amca bazen sorardý "biz göçüp gidince Arda'ya kim bakacak" diye. Þebnem de hep "ben bakarým baba, ben varým ya" derdi. Açýk konuþalým, bu zamanda kumaþý böyle saðlam kaç insan kaldý? Daha yazamýyorum. Ýçim acýyor.

Arda, kardeþim, güzelim benim. Arda bizim "özel bir çocuk" dediðimiz insanlardan. Belki diðer çocuklar gibi deðil ama kendi özelliði içinde bütün mahallenin sevgilisi. Kendisi neþeli; güler, bize de neþe saçar. Öyle de güzel bir kalbi var ki. Hiç unutamýyorum; bir gün bizimkiler köye gittiðinde, evde tek baþýma kaldýðýmda, Arda yine alt kat-üst kat teklifsizce gezinmeleri arasýnda bir baktým yanýmda bitiverdi. "levent abi napyon" deyiverdi "iyi Arda, adam öldürüyom. Sen napyon len" dedim. Etrafa bakýndý, gasteleri karýþtýrdý. Ben bilgisayarda WOW oynarken biraz ucundan baktý. Az sonra da baktým yine "ben gidiyom levent abi" deyip usul usul kaybolmuþ. On dakika sonra bir baktým Remziye Teyze elinde bir tepsi yemekle karþýmda. Yemek yerlerken bizimki fýrça atmýþ annesine; "Levent tek baþýna, Levent'e yemek götürsene" diye... Bu tek vukuatý(!) da deðil. Aslaným Ardam.

15 gün önce gelinlik giydi Þebnem, düðününe gittik. 15 gün sonra kefen giydi, cenazesine gittik. Trafik kazasý. Ankara, Gölbaþý... Söyleyecek çok þey var ama bir yerden sonra daha çok üzüntü, daha çok gözyaþýndan baþka bir þey verir mi sözler, bilmiyorum. Bir kazanýn anatomisini, otopsisini ortaya sermeye de burada gerek yok. Acý hepimizin. Allah eþi Cemal'e de büyük büyük sabýr versin. Kolay deðil. Baþýmýz saðolsun.

Ölüm üzücü. Kalým da üzücü. Ölene üzüntü duyuyorsun. Sonra kaldýðýn için üzülüyorsun. Sonra ölenin ardýndan kalan sevdiklerini görüyorsun ve onlar için de üzülmeye baþlýyorsun. Annesi, babasý, kardeþi, eþi, akrabalarý, yakýnlarý, sevdikleri... Bazen ölüm artçý þoklarýyla da adamýn canýný uzun süre yakabiliyor.

Ben ölüm haberini ilk aldýðýmda gözlerime inanamadým. Kaza haberini aldýk ama durum nedir bilmiyoruz. Bize Þebnem ameliyatta dediler. Biraz bilgi bulabiliriz diye hastane numaralarýný karýþtýrýp interneti arýyoruz. Ýnternete düþen son kaza haberlerinden kardeþim Duygu'yla beraber okuyoruz ama ikimizde kilitlenip kaldýk. Ben ikinciye okudum, üçüncüye okudum. Dört, beþ.. Hala inanmak istemiyorum. Yanlýþ okuyorum heralde. Ölüm sanki hep baþkasýnýn baþýna gelir, hiç sana, senin sevdiklerine uðramaz.. Öyle iþte.. Ama Þebnem ölmüþ.

Eve haber düþünce gözyaþý sel oldu aktý. Babanemin feryadýný yedi mahalle duymuþtur. Uzun süre dinmedi gözyaþý. Torunlarýndan ayýrmýyordu Þebnem'i de Arda'yý da. Dedem bir köþede, annem bir tarafta, Duygu bir tarafta. Herkes daðýlmýþ, gözyaþý akýyor. Kýzýmýz, kardeþimiz gitti. Ben babaannemi sakinleþtirmeye çalýþýyorum, sakin kalmaya çalýþýyorum.

Genelde bu tür olaylarda benim jeton herkesten sonra düþer, daha uzun süre dayanabiliyorum galiba. Nitekim o geceyi bir þekilde nispeten sakince atlattým. Sabah ekmek almak için evden çýkmadan yanlarýna uðrayýp Oktay Amca ile Remziye Teyze'yi göreyim dedim. Oktay Amca ile kucaklaþtýk. Bende zýrh sertliði diye bir þey, diken diye bir þey kalmadý. Yumuþadým ki yumoþ gibi oldum. Oktay Amca, belli acýsý büyük; metin, güçlü. Onun adýna ben çöktüm. Remziye Teyze'yi yataða yarý baygýn uzatmýþlar, yanýna vardým. "Levent, gitti, bir daha gelmeyecek kýzým" dedi. Bende zýrh, savunma diye bir þey kalmadý. Bende kocaman bir gedik açýldý. Ýzin isteyip evden kendimi zor attým. Fýrýna kadar nasýl gittim bilmiyorum.

Bu darbeden sonra asýl darbe Oktay Amca'dan geldi. Oktay amca kýzýný da oðlunu da çok sever. Ama kýz evlat iþte onun yeri baþka ötekinin baþka. Düðünde en son baba-kýz bir harmandalý oynayýp sarýlmýþlardý, zaten düðünde orada milletin gözyaþlarý kopup gitti. Þebnem'i çok severdi, Þebnem de onu.

Yukarda, bizde ittire ittire kahvaltý etmeye çalýþýyoruz. Oktay amca yorulmuþ, uykusuz. Öðlen namazýndan sonra cenaze var, ayakta kalmasý lazým, güç bela boðazýndan zorla iki bardak çayý, iki lokmayý zor attýk. Arda da yanýmýzda. Arda, caným benim, ölümün farkýnda deðil. Ablasýný çok severdi ama ölümün farkýnda deðil. Her þeyi tam hatýrlayamýyorum. Orada hiçbirimiz zaten derli toplu deðildik. Ben de deðildim. Hatýrladýðým Oktay Amca'nýn dalgýnca, kendi kendine konuþur halde sorduðuydu. "Arda, farkýnda deðilsin hiç bi þeyin, ah Arda. Kýzým, kim bakcak þimdi benim oðluma," Orada kimse bi þey diyemedi. "bir dilim ekmeðim olsa yarým dilimini Ardamla paylaþýrým, sen onu merak etme Oktay Amca," diyemedim. Gücüm yetmedi. Öyle bi söyleyiþi vardý ki. O anda aðzýmý açsam zaten tek kelime edemeden hýçkýrmaya baþlayacaktým. Ben ne zaman o sahneyi hatýrlasam daðýlýyorum, gözyaþlarým kopup gidiyor.. þimdi yazarken bile.

Ailemden bir caný kaybettim. Benim gibi yabani ve mesafeli, insanlardan mümkün olduðunca uzak duran bir odun bu kadar üzüldü diyorum; kardeþim Gökhan'la hep daha yakýndýlar, Gökhan ne haldedir, annesi babasý, amcasý, dayýsý, kuzenleri ne haldedir düþünmek istemiyorum. Düþünmek istemiyorum ama etrafýmdakileri görüyorum. Toparlanmak zaman alacak... Takdiri Ýlahi. Allah sevgili kullarýný çabuk yanýna alýrmýþ. Kendimizi teselli edeceðiz. Elbette hayat devam ediyor, yaþayacaðýz. Ama acýlý olacak. Üstesinden gelmeyi öðrenene kadar zaman alacak.

Ben yabaniyim, insansý yöntemleri yollarý pek bilemem. Kuran okumalar, sohbetler, insanca biraraya gelmeler, taziye sunmalar, bunlar ne kadar istesem de bünyeme aðýr gelen þeyler. Lakin benim de elimde ne kadar iyi tuttuðum tartýþmaya açýk bir kalemim var. Baþka da bir þeyim yok zaten. Elimden geldiðince, dilim döndüðünce, bu kaybýn arkasýndan bu sevdiðim aileye en yürekten baþsaðlýðý dileklerimi sunmak ve sevgimi söylemek istedim. Yazmak istedim. Yazdým.

Bu yazýyý sevgili kardeþim Þebnem'in ýþýldayan hatýrasýna ve sevenlerine, sevdiklerine adýyorum.

Baþýmýz saðolsun, Allah sabýr versin.

Þebnem Ödemiþ Çoban.

Mekanýn Cennet Olsun Kardeþim. Amin.