Issız ve sakin
sahrada sinemi meftun eden
bir ses duyuyordum


Suskun çığlıklarımı,
yutkunduğum umutlarımı
bir bir onun tınısından kokluyordum



Adeta mest oluyordum,
içimin yanıklığını bir nebze olsun,
ince sesten anlıyordum



Gönlümün efkarını sessizce
ufuklara bırakıp dalıyordum,
gözyaşlarımı saklıyordum

Yüreğimin üşümelerini,
gönlümden kopan
çığlıkları ne yapmalıydım



Edebin rahlesinde,
sabrın nefesi bizar bıraktıran
çırpınışlarıyla, beklenen umudun nidasıyla



Yıllara sari
hıçkırıklarımla artık daralmıştım,
çarelere sarılmıştım, ne derlerse kanmıştım



Ruhumun hicranıyla
başbaşa kalmıştım, sine-i sürurumdan
kopan yaprakları anmıştım




Neydi yaşadığım burukluk,
yıllardır yaşadığım suskunluk


Bir kalbim var,
narıda, hakkıda, vuslatıda,
inşirahıda anlayacak
ve azimeti kuşanacak arla



Yüreğim ise
bir uzuv cenahından,
beynime kan pompalamaktan,
tevdi edilen aşkı sanattan



İradem, aklın ve izanın
ilimle hemhal olan sadrından,
ruhumdan kopan bir idraki farktan




Lafsayı celali zikrederken
ve kitabı celili tilafet ederken


İçim gidiyor,
kalbim titriyor, gözlerim seyiriyor,
gönlüm alıp başını ötelere doğru gidiyor



İhmal ettiklrim,
keşkesiz nedametlerim, iradeyi
tercübesizliklerim ruhuma hucum ediyor



Nefsim
nizam için direniyor, mütemadiyen
maslahat üretiyor, vicdanım neler söylüyor




Kuş kanatlarını
çırparak uzaklaştı, bilmem ki
saklı hevesinde ne vardı


Güle bakmak,
edebi ruhumda bulmak,
kalbin inşirahı için el açmak,
gönül kapımı aralamak



Dur durak bilmeden
tahkike sarılmak, aklın ve irfanın
senasında sabahlamak ve ağlamak



Hiç nedamet duymadan,
arifin dergahından uzaklaşmadan,
vecdin ferahlığına kavuşmak


Mustafa CİLASUN