HRANT DÝNK'E

BÝN YILLIK AYÝN

Buz gibi bir sabaha uyanýyorum yine. Güneþ bir parçasýný gösterir diye aralýyorum gözlerimi. Ama belli ki o da uyanmak istemiyor daðlar arkasýndaki usul uykusundan. Baþýmý kaldýrýp kaldýrmamak arasýna sendeliyor düþüncem. Hamle yapýyorum ama yenik düþüyor yastýða baþým. Her zamankinden farklýyým bu kez. Uyanmak istemeyecek kadar sýkýntýlý bir halde çarþafa dolanýyor hislerim. Ýçimde bir korku. Tüylerimi ürperten bir tedirginlik... Yataðýmý sýðýnak belliyor düþüncem. Sanki ayaðýmý çýkarsam yorganýn altýndan, buz tutacak bedenim.

Kalktým güç bela. Belki bir avuç suyla siliniverir yüzümdeki tedirginlik.Üþüme… Sadece üþüme… Kaldýrýyorum baþýmý. Beyaza çalan bir renk musallat olmuþ yüzüme.Uzaklaþýyorum aynadan.Giysi dolabýmdan geçiriveriyorum üzerime bir þeyler.Renksiz giysiler cuk diye oturdu ruhuma. Bir saat sonra onlarca gözün karþýsýnda olacaðým geliyor sonra aklýma.Bu ruhu sýnýfa bulaþtýrmamalýyým.Bir gayretle alýyorum elime bir fýrça ve kapatýyorum yüzümdeki o berbat ifadeyi. Geçiriyorum ayaðýma çizmeleri ve koyuluyorum yola. Tedirgin ve ürkek adýmlarým.Bir ses… Kahretsin topuðum!Hay aksi! Dönüyorum eve. Aceleyle iliþtiriyorum ayaðýma bir baþkasýný.Zaman geçiyor.Duraða vardýðýmda otobüsü kaçýrmýþ oluyorum, bir bu eksikti, her þey ters gidiyor.

Zilin çalmasýyla kendimi sýnýfa atmam bir oluyor.Ýçimdeki tedirginlik damla damla çoðalýyor.

Zor bir günün son dersi.Tebeþir elimde büyüyor, parmaklarýma dolanýyor sanki.Yazamýyorum harfler de benim gibi telaþlý.Birbirinin üstüne yýðýlýyor.Bir kýsmý yukarý zýplýyor bir kýsmý aþaðý sarkýyor.Bir türlü hizaya sokamýyorum onlarý. Kara tahtadan kara düþünceler ekleniyor tedirginliðime. Elimden kayýp tam önüme düþüyor tebeþir.Unufak....Zil bile acý acý çaldý.

Bir hayalet gibi tutuyorum evin yolunu.Her adýmýmda ruhumdan bir parça düþüyor yere ve akbabalar üþüþüyor parçalarýma sanki.Bindiðim otobüsün tekerlekleri yollara hiddetle bir þeyler anlatýyor olmalý ki sallanýyor otobüs de bedenim gibi.

Evdeyim.

Ýçimdeki sýkýntý belki daðýlýr diye açýyorum televizyonu, sesler birbirine karýþýyor, uðul uðul kulaklarým.Bir sürü cümle hava boþluðunda yüzüme çarpýyor.

Kanla filizlenip kanla beslenen bir düþüncenin bin yýldýr süregelen bir ayininden arta kalanlarý izliyorum. Buz kesiyor ellerim, O anda kalbim abanýyor göðsüme.Kan damarlarýma hücum ediyor , bir iç kanama baþlýyor sanki ve halsizlik susuzluk olarak beliriyor bedenimde. Ýçimde damla damla biriken tedirginlik öfkeye býrakýyor yerini.Bir düþünce daha vurulup düþtü gazete sayfalarýndan. Her ayinde kurban edilen bir düþünce ve bu ayinin ardýndan açan kan çiçekleri. Güller sürgün edilmiþ topraðýndan. Þehrimin hüzün kovan kuþlarý bile gökyüzüne siyah bir örtü býrakýp göçüp gitti nevbaharlý diyarlara.

Nilay Akçay