Bir kulaðý çok az duyan ve iþitme cihazý kullanan biri olarak yarý saðýrlýðýn olumsuz yönleriyle kafanýzý þiþirmeyeceðim.
Ýþitme kaybýnýn olumlu yaný mý olur yahu? diyebilirsiniz; ama ben bazý olumlu yanlarýnýn olduðunu düþünüyorum.
Bir kere iki-üç kiþilik diyaloglarda çok zorlanmasam da kalabalýk ortamlarda müthiþ bir efor harcamam gerekiyor konuþma dýþýnda kalmamak için ve diyaloglardaki duyamadýðým taraflarý tahmin etmem gerekiyor. Ýþte bu da pratik olmamý gerektiriyor. "Þu adam ne düþünüyordur? Þu cümleden sonra ne konuþulabilir? Þu vatandaþýn üslubu nasýldýr?" diye enine boyuna çözümlemem ve bunu en kýsa sürede yapabilmem gerekiyor.
Bir anýmý anlatmak istiyorum:
Ýstanbul'a yeni geldiðimde Davutpaþa-Saðmalcýlar arasýnda metroya binmiþtik arkadaþla ve ben üç istasyonu tam duyamamýþtým.
Otogar tamam.. Otogardan sonra forum Ýstanbul'u ben "Çorum-Ýstanbul" olarak anlamýþtým. Bunun üzerine büyük bir hayretle arkadaþa: "Yahu neden Çorum-Ýstanbul hattýný da otogara dahil etmez ki bu insanlar? Ne garip iþtir?" demiþtim.
Sonraki istasyon Terazidere'ydi.
Ben onu "Terazidede" olarak anlamýþ ve o ilginç hayalgücümün de etkisiyle o mevkide çok adil bir yatýrýn olduðunu ve ona da Terazidede dendiðini uyduruvermiþtim Saðmalcýlar'a gidinceye kadar. Allah'tan baþka istasyon yoktu.
Hoparlörün sesi mekanik olduðundan birçok insan metrodaki duraklarý anlamayabilir tabii; ama ben bu olayý çok fazla yaþadýðýmdan hayalgücü, pratiklik, empati kurma gibi yeteneklerimin geliþtiðini fark ettim iþitme kaybým sayesinde.