Aynayı tutan elin tir tir titrerken ona bakmayı reddedenler için gücünü zorlama. Bırak onu elinden ve sadece kafanı salla. Onayla çünkü doğruyu söylesen de dinleyen olmayacak. O zihinlerde casusluk yapma hakkın yok. Çabalama ve kendini yorma. Sus ve asla bir daha konuşma. Kimse sen değilse, sen de aslında kimse değilsin. Kimse seni dinlemeyecek. Sus ve donuk kal. Kalbini ve ruhunu katma. Yok ol. Kendin olma ve sakın yanlış olanı haykırma.
Duymak istemeyen kulaklarda sözcüklerin pas tutar. Ve güvendiğin kararlar seni sırtından bıçaklarken işsiz beyinler düşüncelerini kötüler. Benim dediğin her ne varsa yok olup gider değer bilmeyen gönüllerde. Ve aklını çeler öfke, sabır seni terk eder, asılıp kalırsın kendi kelimelerinle. Doğru da olsan çıkmaz sokağa sürükler seni kahpe kardeşlik ve yalanlar kazıkta yakar saadetini. Kendi düşüncelerinin kölesi oluverirsin bir anda. Anlamını yitirir gerçeklik ve kendini kendinle karşı karşıya bulursun.
Yapışır fikirler ruhuna. Yorgun kaderin sadece hatalı olmaya yazılır. Ve kelimeler senin en büyük düşmanın olurken öfke saplanır kalır kalbinde. Onu çıkaracak bir bilgiç kişi olmayacağı gibi kimse dokunmak da istemez. Ömrün boyunca yaşarsın kalbinde bir bıçak yarasıyla ve o ucubik yarayı gören herkes senden kaçarken kendi yazgına lanet etmekten başka hiç bir şeyin kalmaz.
Manipüle edilmiş kişilikler gözleri sana çevrir ve niyetini de doğruluğunu da sorgulamayanlar azarlar kelimelerini. Bir harf binlerce iğnesini batırır tenine. Damarlarında dolaşan inanç yutkunur seslice. Kılıcını kınına geri koyarken pişmanlık kalır geride. Çabanın, çabalamanın kütlesi ağır gelir. Ve yer çekimine yenilen niyetler düştüğü yerde kül olur. Uçup gider rüzgarla birlikte. Seni savunmasız ve titrek bir halde bırakırken yakıtı biter hayatın.
Ve işin komik tarafı, bir gün o gerçeklik öcünü alırken; egoyu, gururu ve önyargıyı kıçından ısırıp güldürür seni.
