Hani bugünlerde üzerinde çok konuþtuðunuz, tartýþtýðýnýz hatta zaman zaman: “ Bu da olur mu hiç! Aaa!” dediðiniz ya da alaycý espriler yaptýðýnýz o “yüz” var ya; hani nakil yapýlan, iþte o yüz, benim yüzüm idi…

Amansýz bir zamanda ruhum göçerken bedenimle birlikte bu dünyayý terk etmeyi düþünmüþtüm. Dahasý ölenler için hep öyle olmuþtu ve benim için de öyle olacaðýný sanmýþtým. Oysa olmadý. Hatta iyi ki de olmadý… Ruhum göçtü, bedenimin bir kýsmý göçtü ama yüz’üm göçmedi, göçemedi… O, geride kaldý. Týpký romanlardaki, resimlerdeki gibi ve dahasý filmlerdeki gibi… Yok yok filmlerden bile daha gerçek bu… Çünkü o hala yaþýyor ve hala aranýzda dolaþmakta… Ve siz hala ona bakýyorsunuz… Týpký hiç ölmemiþ, gitmemiþ gibi…

Evet, o yüz benim idi… Ben, zamansýz bir anda terk ederken bu dünyayý düþüncelerimin, ifadelerimin ve dahasý yüzümün bu dünyadan silineceði ve hiçliðin dehlizlerine dalacaðý korkusu sarmýþtý beni. Ve o korkuyla gidiyorum diye her þeyin bir anda biteceðini sanmýþtým. Þükür ki öyle olmadý… Benden bir parça da olsa sadece suretim geride kaldý. Zaten o yeterdi geride kalmaya… Çünkü bir düþünür dememiþmiydi: “Kiþiyi suretinden tanýrýz diye…” Evet sizlerde o suretime bakarak benim nasýl birisi olduðumu tanýyacaðýnýza eminim. Aslýnda kendimi bizzat anlatmak isterdim ama pek mümkün deðil. Ama yine de siz siz o surete iyi bakýn ve beni iyi anlayýn…

Evet, o yüz benim idi… Ben öldüm ama o ölmedi, aranýzda ve yanýnýzda… Ve ilginçtir hiç bugüne kadar görmediði ilgiyi bugünlerde görüyor… Ve her yerde o konuþuluyor, o tartýþýlýyor… Hatta “Yüzsüzlere büyük müjde!” diye oldukça alaycý espriler de yapýlýyor. Radyolar onu anlatýyor, televizyonlar ha bire onu gösteriyorlar, gazeteler de boy boy onu manþet yapýyorlar… Ha anlatayým geçen gazetede bu yeni resmimi gördüm ve çok da sevindim, çünkü gazeteye o kadar çok yakýþmýþtým ki… Ve þunu da düþünmedim deðil; ömrüm boyunca hiç gazetede çýkmamýþtým, üçüncü sayfada bile… Meðer nasip ölmekten sonraymýþ manþetten çýkmak… Ama yine de gerçekten güzeldi…

Evet, o yüz benim idi… Herkes onu konuþuyor, onu tartýþýyor: “iyi oldu.” diyenler de var “kötü oldu.” diyenler de… Ve inanýn ben hiçbirine aldýrmýyorum. Çünkü Bana sorsanýz eðer bence iyi oldu… Ama tam da emin deðilim hani, bir de bunu gidip sevenlerime sorabilsem diyorum… Ve biliyorum ki zaten onlar benim adýma karar almýþlar, yani; dahasý ben öldükten sonra da, beni yine görmek istemiþler. Bu sonucu çýkardýðýmý ilk baþta söylemeliyim. Ama yine de merak ediyorum iþte… Yani sevdiklerim; Annem, karým, çocuklarým, dostlarým, arkadaþlarým, tanýdýklarým o geride kalmýþ yüzüme baktýklarýnda ne hissediyorlar acaba? Mesela üzülüyorlar mý, seviniyorlar mý, yoksa þaþkýnlar mý? Bana sorsanýz eðer, bence, sevinsinler istiyorum. Týpký bana baktýklarý gibi bu yüzümü taþýyana da aynen öyle baksýnlar istiyorum. Tabi kolay deðil, bunu da biliyorum. Özellikle karým ve çocuklarým için bu daha zor olmalý… Ama onlarda merak etmesinler, ben, baþkasýna hayat vermiþsem ona sevinsinler yeter. Çünkü biliyorum ki bu dünyada herkesin herkese ihtiyacý var. Ve sanki herkes, herkese ait. Bunu gerçekten bilsinler istiyorum. Çünkü hani olur da bir gün sevmediðiniz bir kiþi bu duruma düþerse, devran döner o kiþi siz de olabilirisiniz… ve ondan bir parça taþýyabilirsiniz. Yani kýsacasý kendinizi bir gün baþka birinde, biriside kendini sende görebilir. Ve anlayacaðýnýz o dediðim herkes olabilir… Bu yüzden týpký bana baktýðýnýz gibi ona da bakýn… Hatta beni sevmeyenlerde aynen bana baktýðý gibi ona baksýn. Týpký bana sövdükleri gibi ona da sövsün… Çünkü zaman zaman olmasý gereken de bu…

Evet, o yüz benim idi… Ve þu an o yüzüm baþkasýnda… Ve o yüzümü taþýyana þunu demek istiyorum. Hem onun adýna hem de kendi adýma þu an için seviniyorum ve gerçekten o çok þanslý bunu bilsin istiyorum. Ve haberi olsun artýk ikiye katlanmýþ seveni ve ikiye katlanmýþ sevmeyeni var. Yani daha önce ona bir sövmüþlerse bundan sonra iki sövecekler… Ayný zamanda onun için daha önce dua edenler bir iken bundan sonra iki olacaklar…Çünkü bunlarý hem onun adýna ona yapacaklar hem de benim adýma… Yani bir kýsacasý þunu bilsin bir bedende iki kiþiyi taþýyor… Ha bir de ben o yüzle aynanýn karþýsýnda çok durdum, sakal kestim, býyýk kestim… Duydum ki o da topsakal býrakmayý istiyormuþ. Gerçekten býraksýn hem de en alasýndan býraksýn… Ona o kadar çok yakýþacaðýndan eminim ki…

Evet o yüz benim idi.. O yüz ile aynanýn karþýsýnda durmuþtum. O yüzle baþkalarýna gülmüþtüm, o yüzle baþkalarýný sevmiþtim, o yüzle üzülmüþtüm… Ve ayný þekilde baþkalarý da o yüze karþý sevgilerini, sevinçlerini, nefretlerini iletmiþlerdi… Hatta sevdiðim kadýn o yüzüme aþýk olmuþtu, ona dokunmuþtu… Ama artýk onlar geride kaldý. Ve o yüz artýk bende deðil onda… Aslýnda o hem benimdir, hem benim deðil… Neyse o, ona benden daha iyi bakacaðýný biliyorum ve umuyorum… Ama olur da bir gün yüzümden nefret ederse o zaman onun gerçek yüzüne tükürürüm haberi olsun… Þaka þaka böyle bir þey olacaðýný asla düþünmüyorum…

Evet, o yüz benim yüzüm idi… Ve o benim yüzüm olduðu kadar artýk onun da yüzü… Ve o artýk bu yüzle bakacak dünyaya.. Ve artýk herkes onu bu yeni yüzle sevecek, nefret edecek… Ve belki artýk o yüze aþýk olacaklar, öpecekler… Umarým o, o yüzle güzel mi güzel anýlar yaþar ve mutluluktan dört köþe olur… Ha ben ne yapýyor olacaðým derseniz? Ben zaten o,yum… O, ben…

(1.Mart,2012)
Muðla
Mehmet Ali ADIYAMAN
mehmetaliadiyaman@gmail.com