Egede yaşayan bir çiftçinin eşekleri yaşlanınca, çiftçi sokağa atılmaktan ve köpek yem fabrikasında yem yapılmaktan kurtarmak istemiş eşeklerini. Bu nedenle Egede ıssız bir adaya bırakmış eşekleri. Aradan yıllar geçmiş, çiftçi merak etmiş, emektar eşeklerine ne oldu diye. “Adaya gideyim de bir bakayım” demiş kendi kendine. Bir tekne tutup adaya gitmiş, bir görmüş ki bizim eşeklerin yavruları, hatta torunları olmuş. Eşekler artık kalabalık bir aileymiş, koşarak sahiplerinin yanına gelmişler. Genç eşeklerde yaşlıları takip etmiş, çiftçinin etrafını sarmışlar. Sanki “İyi ki bizi buraya bıraktın, bak ne güzel büyük bir aile olduk, teşekkür ederiz” der gibi ses çıkarmışlar. Çiftçi yavrulardan birkaç tanesini almak istemişse de dedeleri vermemiş.

Zaman içerisinde adanın simgesi olmuş eşekler ve adanın adı eşek adası olmuş. Gelen turistlerin çok ilgisini çekiyormuş. Herkes eşekleri merak ediyor, adaya tekneler turist taşıyor, eşekler turistlerden yiyecek istiyor ve turistler eşeklere yiyecek taşıyorlarmış.

Egede ahır ve ağıl olmaz, hayvanlar dış mekânda yaşarlar, çünkü iklim müsaittir. Bu nedenle, bizim eşekler adada hiçbir problem yaşamadan, mutluluk içerisinde adaya da isimlerine vererek eşek adasında ömür sürmekteler.