Baþbakan Recep Tayip Erdoðan’ýn açýklamasýyla 2011 yýlý Ýstiklal Marþý Þairimiz Mehmet Akif Ersoy yýlý olarak açýklandý. Çalýþmalarý Kültür Bakanlýðý yürütecekti.

Baþbakanýn ilanýna raðmen 2011’de, koca bir yýl içerisinde, ne devlet eliyle ne de sivil toplum kuruluþlarý katýlýmýyla yeterince coþkulu, gürül gürül diyebileceðimiz kutlamalar ortaya koyulmadý.

Bir sivil toplum kuruluþu olarak Türkiye Yazarlar Birliði 2011 yýl sonuna doðru devlet bürokrasisinin Mehmet Akif’e bigane kalmasýndan þikayetçi açýklamalarda bulundu. Oysa bir sivil toplum kuruluþu olarak bu yýlda Mehmet Akif’i anmak isteselerdi kimse buna engel olmayacaktý. Bu açýklama kusurunu bürokrasiye yükleyip kolaycýlýða kaçmak oldu.

Aslýnda baþtan beri devlet ideolojimiz Mehmet Akif’e hep temkinli bakýp yaklaþmýþtýr. Bu milletin gençliðine Mehmet Akif yalnýzca Ýstiklal Marþý þairi olarak tanýtýlmýþtýr ve bunun daha ilerisine gidilmek istenmemiþtir. Okul öðrenciliðimizi düþündüðümüzde, Ýstiklal Marþýnýn kabulü, Þubat ayýnda küçücük bir hatýrlatýlýr ve devamýnda gelen 18 Mart’ta Ýstiklal Marþý þairine ait olduðunu bilmediðimiz ‘Çanakkale Þehitleri’ þiiri tüm okullarýn merdivenlerinde kendini gösterme meraklýsý bir öðrenci tarafýndan hararet ve heyecanla okunurdu. Bu ilan yýlý 2011’de de böyle oldu; daha fazla ileri gidilmedi.

Gerçekte Mehmet Akif, bu milletin gençliði için yalnýzca Ýstiklal Marþý görünün koca bir aysbergdi. Ve gençliðin pek azý bu aysbergden bazý dindarlarýn ve cemaatlerin gayretleriyle haberdar olabildi.

Akif, bugün hala sürecini yaþadýðýmýz Ýslam dünyasýnýn geri kalmýþlýðý, Batý’nýn jet hýzýyla ilerleyiþi sonrasý müslümanlarýn yaþadýðý tramvayý doðru þekilde anlamýþ; iþin henüz baþlarýnda, kendince doðru çözümler üretmiþ; yalnýz þair deðil aysberg gibi bir aydýndý. O, yeni bir genç nesille düðümün çözüleceðinin o günden farkýndaydý. Ýdealize ettiði bu gençliði ‘Asýmýn Nesli’ adýyla Safahat’ýnda mücessemleþtirdi.

Asým'ýn nesli...diyordum ya...nesilmiþ gerçek:
Ýþte çiðnetmedi nâmusunu, çiðnetmiyecek.


Kurtuluþ mücadelesinde Anadolu’da cami cami gezerek vaazlarýyla kurtuluþ mücadelesini canlandýrýp destekleyen Akif’in Batýya bakýþý, yeni kurulan devlet ideolojisiyle pekte uyuþmuyordu. Bu farklýlýk ömrünün sonuna doðru onu çok sevdiði Anadolu dýþýna zorunlu yöneltmiþ ve vatan topraklarýndan uzakta hayata veda etmiþti.

Baþbakanýn samimi, coþkulu ilanýna raðmen Türkiye Yazarlar Birliðinin dile getirdiði gibi devlet eliyle beklenildiði þekilde Mehmet Akif yeterince anýlýp anlatýlmadý. Elbet bir þeyler yapýldý ama koca bir yýla göre bunlar çok küçük kaldý.

Burada dikkatlerden kaçmayan, cemaatler ve sivil toplum kuruluþlarýnýn Mehmet Akif’i anma ve tanýtmaya maalesef bigane kalmalarý oldu.

Yukarda belirtildiði üzere bu ülkede dindarlar ve cemaatler Mehmet Akif’i gençliðe tanýtmaya çalýþtý. Baþtan beri bu gayret üzere olan kiþi ve kurumlar ne oldu da Baþbakanýn ilan ettiði Mehmet Akif yýlýnda Akif’e uzak kaldý. Öyle ya Asýmýn Nesliydik; en azýndan öyle olmaya çalýþýyorduk. Buyurun baninizi, önderinizi, anýn, tanýtýn, duyurun denildiðinde birden duraklayýp þaþýrdýk. Akif’in hayalini kurduðu ‘Asýmýn Nesli’ bu muydu? Tüm ülkede etkin cemaatler mensuplarýný istedikleri gibi yönlendirirken, beldelerden büyükþehirlere yüzde seksenlere yakýn belediye yönetimlerinde dindarlar hakimlerken Akif’e bu kayýtsýzlýk nedendi?

Cumhuriyet ideolojisinin Mehmet Akif’in görüþleriyle çok fazla uyuþmamasýnýn bu görüntüde etkili olduðunu düþünüyorum. Dindarlarýn ve cemaatlerin devlet ideolojisiyle entegre olmasý düþünüldüðünde buna hak verilecektir.