Bir Yalnızlığın Ölümü

Yalnızlık
dize oturtulmuş mahzun bir çocuk gibi
şimdi
şımartılmayı bekleyen
kocaman boncuk gözleriyle

Oturmuş bakıyoruz birbirimize
                    adı üstünde
o hep yalnız
     ben ara sıra
o hep burada
     ben bazen
o her detayını biliyor bu karanlık odanın
     ben acemi
kıvırıyorum ayağımı
sandalyenin altında
utandıkça…

Perdeleri açsam bitecek
     perdeleri açsam
      o çocuk
sanki
                çığlık çığlığa kaçıp gidecek

Seviyorum yalnızlığımı
          tıpkı
                hiç büyümeyecek bir çocuğu sever gibi
     oysa büyüyor o çocuk
          ve
           sığmaz oluyor odalarına
                         kelimelerin...
     ardından
          vakti geliyor
               bir ayrılığın daha
                    bunu herkes biliyor...
     bir ayrılık daha
          hüznün limanında
               hazırlık yapıyor
                         son yolculuğuna...
Soru yok
sorgu yok
     sadece ölümü
           yalnızlığın...
sadece gidişi
     şimdilik...
          dualar okunup
           tütsüler yakılarak
           dönüşü olmasın diye
     cılız
      şakrak
      aptal
          hayatlarımıza
                tıpkı
                sinekler gibi...
     
Aniden
bıçağın parıldayışı yansıyor aynadan
yalnızlığıma sarılıyorum
sımsıkı
ve gelen ölümüne ağlıyorum
usul usul
Oysa
öylesine bir içtenlikle bakıyor
                    gözlerine
                         gözlerimin...
ve gülümsüyor
      acır gibi
bir pasta gibi şişen ömrüme...

               sıcacık
kanı
                    yavaşça
                     ellerime bulaşıyor...
                         
Yeniden gelecek
          ve
           onu yine öldüreceğim...

yer açarken ölü bir çocuğun bedenine
                     gizli gizli
                    yeniden
                     ve
                     yeniden
                         hep sizi düşüneceğim….
               Sizi;
                gidenleri...


                              -L-
                     (18.05.2012-Barcelona)